Ik durf het niet. Maar ik doe het toch.

Het thema ‘angst’ komt vaak terug in gesprekken. Het is een van die dingen waarvan mensen denken dat anderen daar niet mee te maken hebben.

Volgens mij komt dat onder andere omdat je het grootste gedeelte van angst bij anderen niet ziet. Dus lijkt het er niet te zijn. Je ziet bij anderen niet waar zij van wakker liggen, hoe zij van dingen weglopen, welke stappen zij niet zetten, waar ze omheen draaien, waar zij over praten met hun coach of manager, waarover zij zuchten en steunen tegenover vrienden, welke plannen zij maken, wat zij schrijven en weer doorstrepen.

Je ziet het vaak alleen als de stap wél gezet is. De keuze gemaakt. Een knoop doorgehakt. Een hindernis overwonnen.

Iedereen is soms wel ergens bang voor. Echt. Ga daar maar vanuit. Je bent niet de enige. Heus niet.

Zo was ik vorige week in Berlijn bij een dance battle avond. Er waren groepen en solo’s. Voor de solo’s gaven mensen zich ter plekke op om te dansen. De dj koos muziek en daar gingen ze. Je zag de twijfel om zich op te geven, de spanning die zich opbouwde, de passie waarmee ze dansten, de opluchting en energie als ze weer gingen zitten. Ik vond het geweldig om mee te maken.

Sommige waren bang. Maar deden het toch. Hoe zit dat bij jou? Laat je angst je mooie plannen dwarsbomen? Hou je jezelf daarom klein? Zorgt het ervoor dat je je dromen niet uitvoert? Gebruik je het als excuus om iets niet te doen?

Of zie je je angst onder ogen en zeg je tegen jezelf: ik durf het niet. Maar ik doe het toch.

Angst is irrationeel en niet logisch. Geen peil op te trekken. Daar de humor van inzien, geeft je al een hoop lucht. Ergens de humor van inzien zorgt er ook voor dat je milder naar jezelf kan zijn. En dat geeft je weer meer ruimte.

Zelf vind ik het bijvoorbeeld (meestal) niet eng om voor een groep te staan en iets te vertellen. Of om een blog te schrijven en te delen met de wereld. Of om te zeggen hoe ik me voel (tenzij ik tegen een leuke jongen wil zeggen hoe leuk ik hem vind, dan wordt het een stuk spannender). Of om een vraag te stellen als niemand anders dat doet (al is dat een angst die ik eerst wel had).

Ik vind het wel eng om te dansen als ik het gevoel heb dat mensen naar me kijken (terwijl ik echt heel graag dans!). Ik vind het ook eng om in een winkel of koffietentje te vragen of ze al open of bijna dicht zijn. Dat vind ik zelf best een rare angst. Ik dacht er net over na. Volgens mij heeft deze angst te maken met een interne stem in mij die vind dat ik dit soort dingen hoor te weten. Tenzij ik in het buitenland ben. Dan vind ik het niet eng om deze dingen te vragen. Zo werkt angst, helemaal niet logisch.

Ieder mens heeft angsten. Het mooie is dat je er zelf voor kan kiezen of je je daardoor laat tegenhouden. Of niet. Je hebt in je leven al heel veel angsten overwonnen, dat weet ik zeker. Je bent de meeste alleen vergeten, omdat je er nu niet meer bang voor bent. Denk maar eens terug aan jezelf als kleuter. En jezelf nu. Wat kon en durfde je toen allemaal niet? En wat nu wel?

Dit is jouw leven. Als jij wensen, plannen en dromen hebt, dan is het aan jou om sommige angsten onder ogen te zien. En te aan te gaan. Ze te overwinnen. Iets gewoon te doen -ook al vind je het eng- zodat je verder kan. En sommige dingen kan je alleen. En voor andere dingen heb je de hulp van anderen nodig.

Ga ervoor. Sta stil bij de angst die je het meest in de weg zit om iets te doen wat je eigenlijk heel graag wil doen. En kies dan. Kies of voor het voeden van je angst. Of voor het voeden van dat wat je graag wil.

Waar kies jij voor?