Kan een mens zichzelf nog wel horen?
Dat vraag ik me af, terwijl ik leun op mijn fietsstuur, wachtend tot het verkeerslicht van rood op groen springt. Net voor deze gedachte hoor ik een vogel. Zodra de auto’s gaan rijden, wordt het vogelgeluid zo goed als overstemd.
Daardoor komt de gedachte aan een documentaire over stilte die ik ooit zag ineens naar boven. Hierin werd verteld dat vogels elkaar steeds minder goed konden horen. Hun gefluit werd overstemd door de komst van steeds meer wegen en geluid.
Hangend op mijn fiets realiseer ik me dat mensen zichzelf ook steeds minder goed kunnen ‘horen’. Met alle input, prikkels en afleiding is dat steeds moeilijker. Het is steeds meer een uitdaging om in contact te komen -of te blijven- met dat wat er in jou ontstaat, beweegt, is en leeft.
Ik vind het dan ook niet zo raar dat veel mensen een vaag gevoel van onvrede hebben, ziek worden, overspannen raken of een kort lontje hebben tegenover alles en iedereen die anders is of in de weg zit. Er is een dreunende ondertoon van haast en vluchten en doordenderen. Van meedoen, doorgaan
Tenzij je daar niet voor kiest.
En ja, dat vergt wat moed. Om een pas op de plaats te zetten. Om even stil te staan en bij jezelf te rade te gaan ‘ Wat leeft er in mij? Wat wil gehoord worden?hoe is het nou echt met mij?’.
Moed die voortkomt uit een stemmetje of gevoel in jezelf dat je duidelijk maakt dat je jezelf juist geweld aandoet als je er niet naar luistert. Hoe eng of spannend dat soms ook kan zijn. Maar uiteindelijk voelt het zo goed als het je steeds beter lukt om jezelf te horen en alles wat je (niet) doet op jezelf af te stemmen.
Ervaar jij weleens onvrede, moedeloosheid, boosheid of ontevredenheid? Vraag jezelf dan wat vaker af: ‘hoor ik mezelf wel?’.
Rondom dit thema start ik in april de focusmaand. Voor iedereen die er klaar voor is om voortaan beter naar zichzelf te luisteren. Kijk hier om te kijken of jou dit aanspreekt. Of dit voor jou bedoeld is.
