Ode aan mijn tante

Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn tante. Niet zomaar een tante: mijn liefste tante. Een mooi, verdrietig, warm, liefdevol en persoonlijk afscheid. Van de tante die is vervlochten met mijn jeugd en mijn leven.

De boerderij waar zij en haar man woonden, was de boerderij waar zij met haar zus en broer (mijn vader) is opgegroeid. Nadat mijn opa is overleden, is mijn tante daar weer gaan wonen, samen met haar man. Mijn oma en mijn vader zijn er blijven wonen. Mijn vader was nog te jong om op zichzelf te gaan wonen. Hij hoorde bij het gezin en heeft de drie oudste kinderen van mijn tante en oom zien opgroeien. Nadat mijn vader getrouwd was en met mijn moeder ging wonen, bleef hij er kind aan huis. En daardoor is de boerderij ook een tweede thuis geworden voor mij en mijn zus.

We hebben er zoveel mooie herinneringen. We kwamen in onze jeugd heel vaak langs om er te spelen, over te blijven tussen de middag en te logeren. Inmiddels hadden ze een vierde kind, een nakomeling, die was iets jonger dan mij en mijn zus. Met hem en soms ook mijn nichten en andere neef hebben we volop hutten gebouwd, door de weilanden gestruind en spelletjes gedaan. En tussen al het spelen door stond onze tante altijd voor ons klaar met limonade, wat lekkers en oprechte aandacht. En hier en daar een pleister.

Ze zette ons voor de kachel met een bord brinta met verse melk, als we ’s ochtends vroeg onze oom hadden geholpen met het van stal halen van de koeien. En ze hield zo veel van dieren en die liefde bracht ze aan ons over. We kregen vaak een konijntje, katje of kuikentje in onze hadden. Mochten volop aaien, voelen en mee verzorgen. Ze legde alles geduldig uit. Ze gaf de liefde voor dieren en de natuur aan ons mee. Vriendjes en vriendinnetjes waren ook altijd welkom. Het was een fijne plek om te zijn en zij een lieve en hartelijke tante, waar iedereen zich welkom voelde.

Zoveel drukte en toch voelde ik me altijd heel erg gezien. Vanaf dat ik een bril kreeg, keek ze me soms even goed aan, merkte op dat mijn bril vettig was en maakte deze voor me schoon, vol aandacht, onder de kraam. Daardoor voelde ik me altijd heel speciaal. Zoals ze iedereen het gevoel gaf dat ze heel speciaal waren. Heel bijzonder.

Een tijd lang zagen zij en ik elkaar wat minder. Zij was vol aandacht voor kinderen en kleinkinderen. Ik bezig met mijn eigen leven. Zoals dat gaat. De laatste jaren hadden we weer meer contact. Een ander contact. We namen de tijd om met elkaar te praten. Ik genoot ervan om samen oude foto’s te kijken en naar haar verhalen over vroeger te luisteren: over de jeugd van haar, pap en mijn andere tante. Over mijn oma. Mijn opa die ik niet gekend heb. De geschiedenis van de familie. Die verhalen ga ik missen.

Want je bent nu niet meer hier.

Net nadat we wisten dat mijn vader ongeneeslijk ziek was, werd bekend dat ook jij ongeneeslijk ziek was. Jij hebt je eigen strijd gehad. Tussen al het ziek zijn heb je zoveel mogelijk genoten van je kinderen, kleinkinderen, verdere familie en alle andere mensen in je leven. We hebben allemaal nog meer fijne herinneringen gemaakt.

Eind vorige week was duidelijk dat je nu écht de allerlaatste fase was in gegaan. Je had voor iedereen die kwam nog een persoonlijk woordje en persoonlijke aandacht. Zoals we je kennen. Ik was afgelopen vrijdag bij jou en we hebben samen afscheid genomen van elkaar. Dat was zo mooi en bijzonder, om elkaar te bedanken. Je vroeg aan me: “blijf je aan me denken?”. Natuurlijk, hoe kan ik jou ooit vergeten!

Als ik aan jou denk, denk ik aan de boerderij, aan buiten spelen, logeren, dieren, een aai over mijn bol, een knuffel en vele mooie verhalen.Door jou voelde ik me gezien en bij jou voelde ik me thuis. Dat gevoel zal ik nooit vergeten. Dankjewel daarvoor!

Lees ook:
Ode aan mijn vader