Over schrijvend tot meer zelfkennis komen en het loslaten van perfectie

Het is mijn wens en verlangen om meer te schrijven. Blogs, verhalen, observaties, boeken, recensies, artikelen, columns, cursuslessen, reisverslagen, plannen, websiteteksten: zo’n beetje alles waar woorden voor nodig zijn.

Ik heb al veel geschreven: blogs, verhalen, observaties, recensies, artikelen, cursuslessen, plannen, websiteteksten. En ik schrijf al sinds mijn 9e in een dagboek. Op de een of andere manier komen er altijd schrijfdingen op mijn pad. En vanwege mijn verlangen heb ik diverse cursussen op dat gebied gevolgd.

Soms voelde schrijven als ‘echt schrijven’ en soms als ‘gewoon schrijven’. In mijn hoofd zat daar een verschil in.

Een paar dagen geleden viel mijn oog in de bieb toevallig (voorzover toeval bestaat, maar dat terzijde) op het boek ‘Je leven schrijven. Een meditatieve weg tot zelfkennis,’ van Julia Cameron. Mooi. Deze kwam op een goed moment in mijn leven. Het verlangen om meer te schrijven is de afgelopen tijd namelijk steeds sterker geworden. Daarnaast ben ik een zoekend mens, altijd op zoek naar datgene dat het beste bij me past. En doordat er afgelopen zomer een aantal levensveranderende dingen zijn gebeurd, was ook de focus en richting van mijn ondernemen even niet zo helder. Schrijven en meer zelfkennis: kom maar op!

Door het lezen van een paar bladzijden werd me al duidelijk dat ik het mezelf moeilijk heb gemaakt door een verschil te maken tussen ‘echt schrijven’ en ‘gewoon schrijven’. Schrijven is schrijven. Het is een proces, een handeling, een werkwoord. Het resultaat komt later pas. Door me teveel te richten op een mogelijk eindresultaat heb ik mezelf verkrampt. En schreef ik amper meer.

En gisteren las ik een zin die iets me raakte. ‘De obsessie met tijd is in feite een obsessie met perfectie’. Oei. Die kwam binnen. Niet alleen herkenbaar op schrijfgebied, maar op zoveel meer. Hoeveel cursussen, plannen en ideeën liggen er nog bij me op de plank, te wachten tot ze perfecter zijn?

Ook herken ik het in de vele coachgesprekken die ik heb gevoerd. En in de deelnemers aan mijn workshops en cursussen. Velen beginnen vol goede moed. Maar maken het niet af. Ze beginnen bijvoorbeeld met mijn online cursus ‘Wat wil ik nou écht? En nu aan de slag!’, doen een paar lessen en stoppen er dan mee. Bij navraag blijkt dan dat ze een opdracht te moeilijk vonden, of ergens niet helemaal uit kwamen, of iets te confronterend vonden. Ze maakten er geen tijd meer voor vrij.

Ze vonden wat ze deden niet goed genoeg. En in plaats van juist door te gaan, kiezen ze ervoor om te stoppen. Om er van weg te lopen. Om er helemaal geen tijd meer in te stoppen.

Zonde. Want zo wordt er ineens helemaal niks meer geleerd. En blijft iemand stilstaan.

Het doet me ineens denken aan een van mijn supervisiebijeenkomsten toen ik tijdens mijn studie stage liep. Ik kwam er achter dat ik altijd te lage doelen voor mezelf stelde. Zo haalde ik ze zeker. En dat dit vooral uit angst kwam. De angst om het niet goed te doen. Om het niet perfect te doen. Ik bleek helemaal niet zo onverschillig te zijn als ik altijd dacht. Het was juist het omgekeerde.

Dit is ruim 15 jaar geleden. En in die tijd heb ik veel geleerd en ontdekt over mezelf. Ik ben gegroeid. En ik heb veel bereikt. En toch, toen ik die zin las over tijd en perfectie. En nu weer terugdenk aan die supervisie. Realiseer ik me dat ik ergens van binnen nog steeds dingen perfect wil doen. Dat ik andere doelen stel dan de dingen die ik eigenlijk écht wil doen. Ik kan mezelf nog steeds op verschillende manieren voor de gek houden door te verklaren waarom dingen niet lukken. ‘Geen tijd’, ‘niet het goede moment’, ‘anderen zijn er beter in’.

Ik heb er mijn werk van gemaakt en doordat ik zelf jaren- en jarenlange ervaring heb in smoesjes verzinnen, ben ik zo goed in wat ik doe. Ik herken alle smoesjes en alle drogredenen bij anderen. Ik geloof ze niet. Ik benoem ze. Ik prik er doorheen. En zo help ik anderen volop met inzien waarom ze blijven hangen, zodat ze flinke stappen gaan zetten.

En nu dit inzicht. Voor mezelf. Tot me gekomen terwijl ik schrijf.

Dus ik ga weer meer schrijven. Omdat het me helpt. Omdat het me dingen laat inzien. Omdat het feilloos mijn eigen blinde vlekken tevoorschijn tovert. Zodat de onrust kan worden vervangen door weten.

15 Comments

  1. Lieve Katja. Mooi en inspirerend. Je blogs, maar meer nog jezelf, je openheid, eerlijkheid, heerlijk om te lezen, te volgen. Op te volgen.Wie zal zich hierin niet herkennen? We staan vaak voor uitdagingen, mooi om via deze blog uitgedaagd te worden. Pak op die pen, schrijf, schrijf en schrijf. ook ik hou van schrijven, ook ik leg nog te vaak de lat nog te hoog. Iedere dag weer een nieuwe kans. Dank voor de inspiratie.Liefs vanuit Tilburg.

  2. Hallo Katja,
    Ik herken zoveel in wat ik nu lees van jou. Ook ik zou er goed aan doen om de perfectie die ik onbewust (of wil ik het niet toegeven en weet ik het wel) nastreef. Ook bij mij zorgt dit voor een verlammend effect.
    Ik zou tot veel meer kunnen komen als ik dat perfecte nou eens los kon laten. Met mijn mond lukt het, maar in mijn daden lijkt het of ik vastgeroest zit in dit stramien. Ja, ook ik volgde jouw cursus En nu aan de slag, ook ik zette hem in de wacht in mijn mailbox met de gedachte; Nu even niet, maar het komt wel!
    Toch maar weer eens aan de slag….?
    Katja ik haal heel veel inspiratie uit alles wat je schrijft…ga daar zeker mee door, voor mij is het waardevol, het voelt als zielsverwantschap.

    Lieve groet,
    Marian.

    1. @Marian: dankjewel voor je open en eerlijke reactie. En je compliment, fijn om te lezen! En ja: hoogste tijd om verder te gaan (of opnieuw te beginnen?) met m’n online opdrachten. Gun het jezelf 🙂

  3. Hoi Katja,

    Herkenbaar. Dat is wat je blog voor mij is. Zelf ben ik al een tijd van plan ook een blog te schrijven, maar ik ben heel goed in het uitstellen ervan. Jouw blog was net het extra zetje om zojuist mijn eerste verhaaltje sinds lange tijd te schrijven. Nog niet gepubliceerd, maar dat maakt niet uit. De woorden staan op papier :-).
    Veel succes met je ‘schrijvende inzichten’.

    Groet,
    Madelon

    1. @Madelon: yeah, goed zo! Hopelijk deel je je blog binnenkort ook, dan kan ik (en anderen ) ‘m lezen 🙂 Deel je een linkje als het zover is?

    1. @Remko: mensen aan het denken zetten is altijd fijn 🙂 Waar wil je precies uitkomen, met welke vraag ga je aan de slag? En de weg ernaartoe vind ik ook interessant om te lezen.

  4. Lieve katja,

    Blijf maar veel schrijven, en zeker op je blog, want ik lees je verhalen, je eerlijke verhalen over jou, je leven en je werk altijd met veel plezier en bewondering! Ik vind het prachtig te lezen hoeveel grote en kleine levenslessen jij vaak uit kleine haalt, een zin, een foto, een moment. Heel mooi om te zien! Je hebt een bijzondere kijk op de wereld en de mensen om je heen, en dat maakt je ook tot zo’n fijn mens en daarmee dat je zo veel mensen kunt helpen bij te ontdekken wat er binnenin hen zit en wat ze echt willen. Blijf schrijven, want ik vind het inspirerende, leerzaam en vooral mooi om te lezen! Dikke zoen! Joske

  5. @Anniek: dank voor delen! Schrijven in dagboek en in altijd-meeneem-opschrijfboekje doe ik regelmatig. Realiseer me pas deze dagen dat ook dat schrijven is 🙂

  6. Hoi Katja
    Interessant stuk heb je geschreven. Ik herken het ook wel. Een tijd niet meer tot schrijven komen en een soort van verkrampt toch maar weer proberen (blog, verhaal). Wat mij hielp is om weer een soort dagboek te schrijven. Gewoon, een schriftje, mee in de trein of waar dan ook. En de dingen opschrijven die ik meemaak of denk. Het heeft mij geholpen om weer vanuit intuitie te schrijven, daar was ik naar op zoek.
    Fijn dat jij anderen verder kunt helpen met je inzichten. En nu een mooi inzicht voor jezelf.
    Anniek

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.