Overpeinzing over weer meer online zijn

In de tijd dat ik in Ierland woonde, was ik bijna niet online. De eerste drie maanden had ik bewust geen smartphone. Wel had ik een gewone mobiel, waarmee ik soms met familie of vrienden belde, en sporadisch smsjes verstuurde. Er was een laptop waar wij vrijwilligers op konden internetten, maar dat kon alleen op bepaalde tijden en het ding was ook nog eens heel erg traag, dus meer dan wat mails en soms een mailing versturen was het niet.

Ik had er allemaal ook niet zo’n behoefte aan. Ik wilde juist een tijd minder online zijn en meer in het moment zijn. En waar dat beter te doen dan op die prachtige plek op de kliffen! Het uitzicht was altijd fenomenaal. En een lange tijd woonde ik in het hostel daar. Waar geen wifi was. En waar, vanwege de afgelegen ligging, bijna niemand mobiel bereik had. Niet in het hostel, het begon ergens buiten, richting de parkeerplaats.

Er was dus volop tijd en aandacht om te zijn. Gesprekken te hebben met vrijwilligers en gasten. Katten te aaien. Naar de oceaan te staren. Wat rond te wandelen. Nog eens te mediteren. Te lezen. Te schrijven.

Met weinig afleiding, op een plek die afgelegen ligt en waar je altijd mensen om je heen hebt, kom je jezelf veel tegen. Afhankelijk van je persoonlijkheid, bui, gezelschap en de dag is dat fijn, irritant, verademend, confronterend of verhelderend. In ieder geval leerzaam.

Na een aantal maanden daar had ik mijn smartphone weer en met ander werk ook meer mogelijkheden om online te zijn. Het bleef echter beperkt: er was niet altijd en overal internet. En de omgeving nodigt ook gewoon zo uit om echt daar te zijn. Met aandacht. Mindful.

Sinds een paar weken ben ik weer terug in Nederland. Mijn weg weer aan het vinden. Overal internet. Op zoek naar werk, dus ook nog eens heel veel tijd om online te zijn. Ik lees weer van alles, bekijk weer van alles, weet weer veel meer van wat er om me heen en in de wereld gebeurt.

En ik vraag mezelf soms af: is dat een positief iets? Heb ik er iets aan om van allemaal mensen -bekend en onbekend- te weten wat ze doen, vinden, denken, kijken, eten, lezen, ondernemen? Hebben zij er iets aan dat ik dat weet? Ik ervaar het als interessant, maar ook vermoeiend en overweldigend.

Je zou kunnen zeggen dat ik hier en nu veel meer ‘meer in de wereld’ ben. Maar gevoelsmatig voelde ik me daar en toen veel meer verbonden en betrokken. Kon ik er meer, met echt open hart en aandacht, zijn voor mensen. Ik miste wel veel op het einde daar: vrienden, familie, culturele dingen, openbaar vervoer, mogelijkheden. Dat is de grootste reden waar ik nu weer hier ben, in de meer bewoonde wereld.

En voor mijzelf de uitdaging om een balans te vinden: nuttig en leuk gebruik maken van alle (online) mogelijkheden die er zijn, en de rust van de kliffen ook bij me te houden.