Terugblik op mijn Ierland avontuur

Begin augustus 2016 begon mijn loslaat-avontuur. Ik zou in ieder geval 2 maanden vrijwilligerswerk gaan doen bij Dzogchen Beara in Ierland en daarna nog een paar maanden op andere plekken in Ierland vrijwilligerswerk tegen kost en inwoning gaan doen. Ik had geen idee hoe het allemaal zou gaan lopen. Nu, bijna anderhalf jaar later, ga ik weer verder in Nederland.

Het Boeddhistische retraite centrum op de kliffen in Ierland beviel me goed. Ik voelde me er zo thuis, en ik leerde er zo veel, dat ik daar een half jaar ben gebleven. Daar schreef ik dit blog over.

Mijn avontuur voelde nog niet ten einde, dus ik ging na een vakantie in Nederland terug. Kwam als vrijwilliger bij Crann Og Eco farm terecht, een plek met ecologische toerisme, groentetuinen, dieren en wilgen weven. ‘Op papier’ was dit een plek waar ik wilde zijn en ik mocht ook langer blijven. Maar ik ontdekte dat ik het helemaal niet zo leuk vond om zó dichtbij de natuur te leven. En het was echt afgelegen, zelfs om te liften naar het kleine dorpje moest ik eerst een eind lopen naar een geschikte weg. De mensen die er wonen en werkten waren aardig, maar ik voelde me er toch wat ontheemd en alleen.

Via diverse vrijwilligerssites (voornamelijk Workaway) kwam ik in contact met allerlei andere leuk klinkende plekken in Ierland. Niks leek echter te passen: ze hadden voorlopig niemand nodig, of na wat mailen bleek het toch geen goede match. Inmiddels had ik ook weer contact gelegd met Dzogchen Beara, omdat ik er graag nog een keer even terug zou willen komen in de komende maanden, wanneer kwam ze uit?

Nou.. mijn oude manager ging bijna op vakantie en ze had nog geen nieuwe assistent, dus als ik wilde kon ik haar werk en appartementje overnemen als ze op vakantie was. Dat klonk goed! Na een leerzame maand bij Crann Og Eco farm was ik zo ineens weer bij Dzogchen Beara. Het voelde zo gek en gewoon om er weer te zijn. En binnen een paar dagen voelde ik sterk dat ik voorlopig nog niet weg wilde. Waar anders zou ik willen zijn dan daar?

Van dat moment tot nu is er zoveel gebeurd. Alles bij elkaar was het enorm intensief, maar boven alles ben ik zo dankbaar voor mijn tijd in Dzogchen Beara. Alleen al de kansen en het vertrouwen: begonnen als vrijwilliger, binnen een paar maanden was ik assistent-manager en de laatste maanden zelfs manager Accommodation and Work Exchange.

De vriendelijke mensen (medewerkers, vrijwilligers, gasten, deelnemers), het eten, de lieve katten, de warmte, de openheid, het geweldig uitzicht. De bereidheid van iedereen om te leren, te groeien. Vergaderingen beginnen met een paar minuten mediteren. Een shrine/meditatie ruimte om de hoek. Iedere dag de mogelijkheid om de dag met een begeleide meditatie te beginnen.

Het wonen op de kliffen, in the middle of nowhere. Er gaat dagelijks een bus naar Cork en terug, maar de meeste dagen gaat er ook echt maar eentje. En dan ben je in het dorpje Castletownbere en dan moet je nog een kwartier met de auto. En ook: altijd mensen om je heen, drukke werkplek, veel te doen, werk en vrije tijd dat door elkaar loopt en wat soms geweldig en soms enorm vermoeiend is.

Het is wel zo bijzonder om op een plek te wonen en werken waar zoveel retraites zijn, waar ik gratis of voor weinig aan deel kon nemen. Retraites over meditatie, Loving Kindness, Compassie, Joyful Voice en Facing Loss, Healing Grief.

Verder heb ik het genoegen en de eer gehad om retraites met Boeddhistische leraren als Sogyal Rinpoche, Tsoknyi Rinpoche, Jetsun Khandro Rinpoche, Chagdud Khandro Rinpoche, Ringu Tulku en Dzigar Kontrul Rinpoche bij te wonen. En tijdens de vele meditatieweekenden waren er korte, inspirerende lezingen van diverse boeddhistische leraren.

Het is een plek die mijn hart gestolen heeft en waar ik regelmatig hoop terug te komen.

Waarom ik toch de keuze heb gemaakt om weg te gaan bij een plek waar ik me zo thuis voel? Na ongeveer anderhalf jaar hier voelt het toch wat beperkt. Zonder auto kom je niet ver. Zelfs om boodschappen te doen, of een bus naar ergens te nemen, heb je een lift nodig. En het klinkt wellicht gek, maar ik miste het alleen zijn tussen de mensen. In mijn eentje in een cafe zitten, in de trein, door de stad banjeren.

Toen ik de keuze maakte om veel los te laten en vrijwilligerswerk te gaan in Ierland had ik niet kunnen bedenken dat ik hier terecht zou komen en hier zo lang zou blijven, er zelfs een betaalde baan zou krijgen. En nu is er andersom weer het vertrouwen dat mijn pad loopt zoals het hoort te lopen.

Ik ben er klaar voor alle rust die ik hier heb opgedaan mee deze ‘andere wereld’ mee in te nemen, hopelijk kan ik op deze manier een bijdrage leveren aan een liefdevollere wereld. Want dat is uiteindelijk waarom ik heb losgelaten, en waarom ik de meeste keuzes maak: omdat ik graag verbonden blijf met mezelf, om zo beter verbonden te blijven met anderen.

Meer zien of lezen?
– Ik heb het laatste jaar veel geblogt op mijn Engelse site: happywithoutreason.com
– Bekijk mijn foto’s op Instagram en Flickr.

5 Comments

  1. Welcome back en dank voor het delen van jouw verhaal. Op sommige punten herkenbaar ;-). Ik heb ooit in Frankrijk gewoond, een heel ander leven, in de bouw, met jongeren, en niet zo verstild en spiritueel. Maar ook afgelegen en een plek waar ik heb kunnen groeien. Ondanks dat het mijn thuis was, ben ik op een gegeven moment terug gegaan. Maar ik koester die ervaring nog steeds. Ik wens je alle goeds voor 2018!

  2. Ik heb genoten van alle foto’s die je deelde van de idyllische plek waar je was, de rust en tevredenheid spatte er vanaf, dank voor het delen en welkom terug in Nederland

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.