Waarom een schuldige aanwijzen niet altijd de oplossing is

bloesem

Er knaagt soms iets bij mij als ik wat van het nieuws meekrijg. Het heeft te maken met schuld en hoe ver mensen er in willen gaan om ergens een schuldige voor te zoeken. Mensen wijzen driftig naar elkaar en kunnen er helemaal door opgeslokt worden.

Bijvoorbeeld bij een auto-ongeluk, een overlijden in een ziekenhuis, een natuurramp, iemand die anderen iets naars aandoet. Mensen zijn boos, verdrietig, geraakt of geschokt (of allemaal) en willen een schuldige aanwijzen.

Wie heeft dit gedaan?
Wie is er verantwoordelijk?
Wie had dit kunnen voorkomen?
Wie heeft dit laten gebeuren?

Ze willen dit volgens mij om iets beter te kunnen verwerken, om het te begrijpen, om te kijken of het een volgende keer voorkomen kan worden, om zich af te reageren of om niet bezig te gaan met het verdriet dat of de angst die er achter zit.

Maar weet je wat het is: niet alles valt te voorkomen

Dingen gebeuren. Omdat er iemand niet oplet. Omdat de natuur krachtig is. Omdat iemand iets in zijn/haar hoofd heeft en niemand hen/haar daar vanaf kan brengen. En soms is er gewoon sprake van domme pech of een ongelukkige samenloop van omstandigheden.

En zelfs als er een schuldige wordt aangewezen: wat heb je er écht aan je volledig op zijn of haar straffen te richten? Hoe helpt dat je werkelijk in je eigen leven? Wat lost het op?

Daarmee wil ik niet suggereren dat je als mens álles over je heen hoeft te laten komen of dat er nooit iemand ergens verantwoordelijk voor moet worden gesteld. Het lijkt mij alleen wel gezonder, liefdevoller en fijner als de schuldvraag vaker wordt gelaten voor wat ie is en mensen in plaats daarvan hun aandacht richten op het verwerken van wat er gebeurd is en ontdekken hoe ze door het gebeurde hun leven verder willen inrichten.

Alles wat je aandacht geeft, groeit en door je steeds op de (mogelijke) schuldige te richten, gaat daar alle energie naartoe. Is dat écht wat mensen willen? Of zouden ze zich liever willen richten op de dingen waar ze blij van worden en waar ze wel plezier, liefde en verbondenheid uit halen?

“Moeilijkheden bieden je een keuze: we kunnen óf weggevaagd worden door onze verwondingen, óf ze benutten om onze ziel te doen groeien.”
Joan Borysenko (uit ‘Handboek van de ziel’)

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.