Begin van deze eeuw werkte ik in een callcenter van een mobiele telefoonmaatschappij. Niet mijn ideale baan, maar ik kwam net terug van een reis en er was toen ook al een of andere crisis gaande. En ik had al vaker callecenterbaantjes gehad, dus daar rolde ik makkelijk in.
Ik vond het raar en onlogisch dat het daar belangrijker leek om telefoontjes snel af te handelen in plaats van ze echt op te lossen. Als ik voor een probleem een paar minuten langer de tijd nam, was het opgelost en hoefde die persoon niet meer te bellen. Klant blij en wel zo effectief, toch? Dat zag het management anders.
Na mijn proefperiode/training van een paar weken kreeg ik te horen dat ik ’te onzeker was aan de telefoon’ en dat ze niet met me verder wilden. Ze waren nogal streng. De groep bestond uit 15 mensen en de helft mocht niet door van ze. Dat leidde tot een klein relletje binnen de organisatie (hoorde ik van een collega waar ik contact mee had, zij mocht wel blijven).
Een paar dagen later werd ik dan ook gebeld. Door een van de leidinggevenden. Ze hadden wellicht toch iets te overhaast gehandeld en ik mocht terugkomen.
Ik zei dat ik daar even over wilde nadenken.
De man aan de telefoon klonk verbaasd dat ik niet dankbaar stond te juichen.
Ik weet nog dat ik het telefoontje buiten kreeg. En dat het koud was. Ik heb rondjes gelopen door de stad terwijl ik ging nadenken.
Grmblhmpf. Waarom doen ze me dit aan? Ik wil deze baan helemaal niet. Ze vinden de verkeerde dingen belangrijk daar. Maar er zijn weinig banen nu. Als ik dit niet aanneem, kan ik niet zomaar ander werk kunnen vinden. Ik kan daar toch niet teruggaan en verder werken alsof er niks aan de hand is? Ik voel me niet gewaardeerd en niet gezien. En ik blijf klanten echt helpen belangrijker vinden dan binnen een paar minuten een telefoontje afhandelen.
En toen ging ik voelen in plaats van nadenken. Ik wilde dit niet. Het voelde niet goed.
Een dag later hadden we weer telefonisch contact. En vertelde ik dat ik me ergens of 0% of 100% voor inzet. En na al het gedoe zat ik nu op 0%. Dat vond ik geen goede basis om ergens te werken.
De man was stil. Zei dat het mijn keuze was. En wenste me veel succes met ander werk zoeken.
Ik heb vele banen gehad en heb vele keuzes gemaakt op werkgebied.
Het voorval zou naar de achtergrond zijn gedrukt, als ik niet een jaar of 5 (!) later hoorde van iemand die daar nog werkte, dat een van de leidinggevenden het er pas nog over had dat ik toen nee had gezegd.
Op die man had het zoveel indruk gemaakt dat hij er jaren later nog van onder de indruk was.
Dat verbaasde mij dan weer.
Voor mij was en is het namelijk de gewoonste zaak van de wereld om te doen wat er bij me past op een plek waar ik tot mijn recht kom. Dat is vaak niet de makkelijkste weg. Maar voor mij wel de enige mogelijke weg.
In zijn belevingswereld kwam dat niet vaak voor. Dus maakte ik per ongeluk heel veel indruk door mezelf te zijn.
Herkenbaar! Gewoon jezelf zijn en blijven bij wat goed voelt, is voor een groot deel van deze maatschappij maar raar. Terwijl dat eigenlijk pas echt raar is. Ik heb ook zo’n aparte CV, er zit niet echt lijn in, als je met carrière-ogen kijkt. Maar het is wel mijn weg, zoals die bij me past. Daar hoeft eigenlijk niemand iets van te begrijpen.
Leuk, Katja, om dit te lezen!
Hoi Katja,
Zo herkenbaar , ik heb ook altijd alleen maar werk gedaan waar ik me op dat moment op mijn plek voelde en gewaardeerd , en anders was ik weg,
Er werd vaak raar tegen aan gekeken en ik heb dus ook weinig tot geen pensioen opgebouwd omdat ik vaak ben gewisseld! Ons systeem zit nu eenmaal anders in elkaar al veranderd het momenteel wel erg snel. Ten goed en misschien ook wel met een negatief randje want dat oude systeem had ook weer wel zijn voordelen! Als ik terug kijk zou ik het toch niet anders doen. gr marlies