Bij Inspiration Shot zag ik een bekend gezicht. Ik kende die vrouw ergens van. Maar waarvan? Niet van werk. Niet van iets recents. Ik wist het niet.
Nadat alle sprekers geweest waren, kwam ze naar me toe. “Jij bent toch Katja?” Ik zei dat ze me zo bekend voorkwam, maar ik wist niet waarvan. Het bleek juf Marjo te zijn, mijn kleuterjuf! De juf die me bijna dagelijks zag toen ik 5 jaar was. We praatten over hoe het nu met ons ging. En dat je altijd de jongere versie van iemand blijft zien, door alles heen. “Je was zo’n leuk kind. Leuk en eigenzinnig.”
Ik vond het heel bijzonder om na al die jaren ineens mijn kleuterjuf te zien en vertelde het enthousiast tegen de bekenden om me heen. Op het ‘eigenzinnig’-stukje zeiden ze allen dat ik dat nog steeds was en dat ik zo mezelf was gebleven.
Maar dat is niet helemaal zo.
Tijdens mijn lagere schooltijd babbelde ik volop en stelde veel vragen. Ging -al dan niet verkleed- op een podium staan als ik daar de kans voor kreeg. Dook soms volledig in mijn eigen fantasiewereld. En speelde daarna weer volop verder met mijn klasgenootjes. Mijn lagere schooltijd was een leerzame, gezellige, veilige, kinderlijke wereld.
Wat een schok om ineens op de middelbare school terecht te komen. Iedereen deed zo anders. En praatte harder. Er zat ineens een groot verschil tussen jongens en meisjes, waardoor iedereen maar raar deed tegen elkaar. Ik kende deze wereld niet. Ik keek. Observeerde. Deed zoals ik dacht dat het hoorde. Want ik wilde niet opvallen tussen al deze mensen. Er was geen ruimte meer om kind te zijn. Om mezelf te zijn.
Ik kwam eerst op de MAVO terecht. Dat was echt niet mijn wereld. Er zaten een paar overschreeuwende meisjes in mijn klas. Ze deden niks. Waren alleen erg verbaal aanwezig. Ik kon daar niet mee omgaan, voelde me er niet op mijn gemak. Maar kan me ook herinneren dat als ze verbaal iemand aan het treiteren waren die daar écht niet tegen kon, ik dat oneerlijk vond er iets van zei. En dan stopten ze. Zonder dat ze zich vervolgens op mij richten. Ik had wel wat vriendinnen op school, maar eigenlijk kon ik er niet zo goed mee omgaan dat zij op school zo anders deden dan als we gewoon met zijn tweeën waren.
Na de MAVO volgde de HAVO en daar voelde ik me al meer op mijn plek. Ik had daar een goede vriendin waar ik veel mee samen was. We gingen op in ons eigen wereldje en bekeken samen de buitenwereld. En hadden daar de grootste lol om. We hadden een groep vrienden die we zowel op als buiten school zagen. We waren alto’s. We waren anders. Daar deden we ook ons best voor. Om er met zijn allen net buiten te staan steeds.
Daarna ben ik gaan studeren (eerst een jaar Lerarenopleiding Nederland in Tilburg, daarna Culturele en Maatschappelijke Vorming in Nijmegen). En achteraf gezien voelde ik daar steeds meer de ruimte om mezelf te zijn. Maar ik was het zo gewend om te observeren en door de ogen van anderen te kijken, dat kon ik nooit helemaal loslaten.
Ik bedenk me nu dat dat misschien een van de redenen is dat ik nooit helemaal kon aarden. Aan het zoeken was. Ik richtte me vooral op het vinden van de ideale baan. De baan waar ik helemaal tot mijn recht zou komen. Achteraf gezien was ik al die tijd op zoek naar mezelf. Het leuke en eigenzinnige kind van de lagere school, dat zichzelf verloor in de middelbare school en daarna jaren en jaren nodig had om zichzelf weer terug te vinden.
De afgelopen jaren waren er volop leermomenten, inzinkingen, frustraties, inzichten en ontdekkingen over mezelf. En leerde ik mezelf steeds beter kennen. Maar pas afgelopen zomer, toen ik erachter kwam dat ik van alles moest van mezelf, zag ik mezelf weer echt. Was ik er weer echt. En voelde ik hoeveel energie het me al die tijd had gekost om niet helemaal zichtbaar te zijn. Om er niet helemaal te zijn.
Nu zie ik wat voor waardevolle eigenschappen mijn 5-jarige ik had. Waardevol omdat ze zo bij mij horen.
Sociaal en begaan met anderen, afgewisseld met opgaan in mijn eigen wereld. Entertainend op of naast het podium, afgewisseld met op de achtergrond alles observerend. Vol emotie als iets me raakt of als ik denk dat me onrecht wordt aangedaan, afgewisseld met dingen laten bezinken en ze opschrijven. Nieuwsgierig zijn en het ‘waarom’ van alles en iedereen willen weten, afgewisseld met verwonderend de wereld te bekijken. Heel veel vragen stellen, afgewisseld met oordeelloos luisteren naar anderen.
Dit was ik als 5-jarige.
Dit was ik een hele tijd kwijt.
En dit ben ik nu!
Tjemig ja, alto’s, dat waren we. Poep aan de rest. Goed om te lezen dat je nu ‘full circle’bent gekomen.
Dit stuk leest als een mooie brief die je aan jezelf richt. Fijn om te lezen.
Mooi stukje! Herkenbaar ook! xx