“Wat fijn dat dat op die datum is, ik wil namelijk ergens niet naartoe, maar merk dat ik nog naar meer redenen aan het zoeken was om die keuze om niet te gaan te maken.”
“Ah. Je hart heeft al een keuze gemaakt, maar je verstand is het er nog niet mee eens.”
“Uhm. Ja. Nu je het zo zegt.. Ik zou er ergens graag naartoe willen, qua leuke mensen en leuke dingen. Maar het komt gewoon totaal niet uit, qua andere plannen in die periode.”
Het gesprek zette me aan het denken. Of eigenlijk juist aan het voelen.
Heel vroeger wist ik dat niet, maar gedurende mijn leven heb ik inmiddels vaak ervaren dat ik diep van binnen altijd wel weet wat het beste voor me is, op dat moment. Iets in mij is daar helder in. Ik luister er alleen niet altijd naar. Naar mijn intuïtie. Mijn hart. Het innerlijke weten.
Ik heb mezelf ooit aangeleerd om dingen te redeneren. Te overdenken. Argumenten voor en tegen op een rijtje te zetten. Er over na te denken. Ik dacht heel lang dat dat nodig was om keuzes te kunnen maken. Beetje bij beetje ontdekte ik dat hard denken om een keuze te maken helemaal niet nodig is. Een keuze is in een fractie van een seconde gemaakt meestal.
Het gaat erom om dat te voelen, dat te horen. Dat te erkennen. En er in te geloven.
Daarom is stilte zo belangrijk voor mij. In de stilte vind ik wie ik ben. Wat ik bedoel. Wat er is.
Welke keuze ik heb gemaakt.
En niet dat ik altijd en overal alleen zou willen zijn. Niet dat ik nooit input van buiten zou willen hebben. Integendeel.
Het contact met anderen en de wereld vind ik ook erg belangrijk. Leuk. En nodig.
Daardoor kan ik dingen toetsen. Er door in de war raken. Gaan twijfelen. Energie toelaten. Bevestigd worden. Humor er een blik op laten werpen. Het aanscherpen. Alles spiegelen.
En door stukjes gesprek als hier bovenaan beschreven word ik me er weer van bewust dat ik niet zo hard hoef na te denken voordat ik een keuze maak. Ik hoef alleen maar stil te zijn. En er naar te luisteren.
