Ik kijk uit het raam en zie ze lopen: een groepje lunchwandelaars. Sinds het me jaren geleden ineens opviel, kan ik het niet niet meer zien.
Het zijn geen vrienden, geen familieleden, het zijn collega’s. Hoe ik dat weet?
Een groepje mensen gaat zelden op een doordeweekse dag, tijdens lunchtijd zomaar door de stad of een wijk wandelen. Mensen die dat wél doen, hebben daar een aanleiding of een reden toe. Bewegen is goed en buitenlucht ook, dus op de helft van hun werkdag gaan ze aan de wandel. Iemand stelt het voor. Of misschien heeft de baas (m/v) het besloten. Hoe dan ook: een groepje collega’s verzamelt zich en gaat een blokje om.
Als je goed observeert, merk je op dat de verhoudingen minder vanzelfsprekend zijn dan bij een groepje wandelende vrienden of familieleden. Het ziet er op het eerste gezicht ontspannen uit, maar dat is het soms net niet. Of men praat door over het werk (en dan is het zaak dat je naast de goede collega loopt) of men heeft het over andere dingen. Er wel op lettend dat men niet te vrij praat, het blijven tenslotte collega’s. Mensen waar je op die lunchwandelingen na gewoon weer werk mee gedaan moet zien te krijgen.
Als de groep groter is dan 3 mensen wandelt men in opgesplitste groepjes, wel dicht bij elkaar. Zo nu en dan is er een iemand die alleen achteraan loopt. Afhankelijk van een tevreden óf gespannen gezicht, komt dat omdat diegene er zelf voor kiest om een moment voor zichzelf te hebben tijdens de pauze óf diegene is door de groepsdynamica ongewild alleen komen te staan.
Ik zie ze zelden eten, dat vind ik dan wel weer verbazingwekkend. Heeft iedereen z’n bammetjes al op? Eet men tussen het werken door? Is men op weg naar (of komt men terug van) een lunchroom? Of tref ik ze meestal pas als alles al op is?
Zelf schep ik er genoegen in om te bedenken wat voor soort werk ze doen en wie welke functie heeft. Geen idee of ik dat weleens goed heb en het maakt ook niet zoveel uit, er achterkomen doe ik toch niet en is de groep uit het oog, dan laat ik het weer los.
