De luxe en noodzaak van zitten en schrijven

Zo nu en dan open ik mijn koffer vol dagboeken en blader ik er door een paar heen.

Pas had ik zo’n dag en zag ik iets dat ik helemaal was vergeten: ‘het schrift’. Een boekje dat een vriendin van mij en ik samen bijhielden. In de jaren negentig. We waren 16.

Het was een soort dagboek en brieven schrijven in een. Zij had het een paar dagen, schreef er wat in, vervolgens gaf ze het aan mij terug en schreef ik er wat in.

Wat het extra bijzonder maakt, is dat we elkaar daarnaast bijna dagelijks zagen.

We zaten op dezelfde middelbare school (wel in andere klassen), deden dezelfde sport en gingen in het weekend soms uit. Toch wilden we blijkbaar meer contact hebben. Of een andere manier om nog meer samen te delen.

Met een nostalgische blik heb ik het schrift doorgelezen. Al lezend voelde het alsof ik weer even in die periode was. Een andere tijd. Voordat het internet bestond, en mobiele telefoons. Toen er nog tijd was om ergens voor te gaan zitten. Om al schrijvend stil te staan bij dingen van het dagelijks leven, en de zorgen, verlangens en dromen die we hadden.

Er lijkt nu steeds minder ruimte en tijd om dingen die in het dagelijks leven gebeuren te laten bezinken.

Dit is volgens mij een van de redenen dat veel mensen een leegte kunnen voelen van binnen. In deze tijden van altijd online zijn en alles meteen kunnen delen zijn er steeds minder natuurlijke pauzes om iets te laten zijn. Lijkt er geen tijd om wat over dingen te mijmeren, ergens op terug te kijken, gebeurtenissen in perspectief te plaatsen en de dingen van het dagelijks leven een plekje te geven.

Het kán wel. Je moet er alleen een beetje moeite voor doen.

Hier zelf tijd en ruimte voor maken. Om zo nu en dan, al is het maar vijf minuten per dag, even te zijn in het moment. Uit het raam te staren. Iets in een dagboekje te schrijven. Een kaart naar iemand te schrijven. Wat te krabbelen op een blaadje.

In plaats van meteen door te gaan naar iets anders, een nieuwe prikkel, het volgende moment.

2 Comments

  1. Dag Katja,
    Leuk dat je hierover schrijft. Over je belevenissen indertijd.
    Nu ik dit bericht stuur zitten we in een tijd waar wij juist teruggeworpen worden op onszelf. Het is nu 1 april en zitten met elkaar in een crisis moment vanwege het Corona-virus. Persoonlijk en met mijn gezin heb ik ruim leefruimte en zijn gezond en geen zorgen. Ik hoop ook voor jou Katja, gezond en geen zorgen. Heel actueel om nu juist stil te zijn en te voelen wat onze vervolgstap zal zijn. Stilte brengt ons naar wie we werkelijk zijn. Ik lees nu het boek van Karin Ramaker Opkrabbelen nadat je op je bek bent gegaan. Ik heb het weer eens uit de kast gehaald. Bij toeval…….(???)
    Na ik denk 4 jaar. Bizar eigenlijk. We hebben nu de stille tijd om te doen wat we willen, of daar toch meer bij stil te mogen staan. Berperkt in bewegingsvrijheid, maar onze geestelijke ruimte en liefde is eindeloos en overschrijdt grenzen.
    Veel mensen gaan deze lastige periode begrijpen, maar helaas gaat een groot deel verder zoals ze gewend waren, oud en vertrouwd. Heel schrijnend voor de mensen die overlijden of in crisis raken, maar het komt goed en kunnen lessen trekken.
    Omgang met onszelf, onze omgeving, onze medemens gezondheidszorg,onderwijssysteem en de aarde!!
    Nogmaals dank voor jou werk en inzichten en ze kloppen met het hier en nu.

    Ik wens jou mooie werkprojecten en volg je pad dat klopt en laat je blij verrassen.
    LEEF! 🙂

    1. Ha Sandra. Dank voor je bericht en je fijne woorden! Dat vind ik zelf altijd wel bijzonder, dat als ik oudere teksten van mezelf teruglees, ze vaak nog steeds van toepassing zijn. Ik zelf en de wereld zijn altijd in verandering, maar de basis blijft ergens toch hetzelfde.
      Wens jou een bijzondere tijd vol loslaten en mooie inzichten!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.