Als ik me onrustig voel, heb ik de neiging om juist dingen te doen die me nog onrustiger maken. Nog eens op mijn mobiel kijken. Rondje Instagram. Iets uit willen zoeken op internet en me daar enigszins in verliezen. Ik probeer een focuspunt te vinden en grijp daarvoor iedere prikkel aan die voorbijkomt. Het gevolg is dat mijn aandacht alleen maar meer versnippert en mijn spanningsboog met de seconde korter lijkt te worden. Terwijl mijn humeur geleidelijk naar beneden zakt.
En soms realiseer ik me in zo’n bui ineens iets. Zie ik mezelf van een afstandje en vraag ik me af wat ik in godsnaam aan het doen ben. Hoe het me toch regelmatig gebeurt dat ik mijn onrust probeer te stoppen met meer onrust. Terwijl ik echt wel beter weet.
Maar beter weten en beter doen gaat niet altijd gelijk op.
Net had ik zo’n moment van helderheid. En heb ik er wel naar gehandeld. Heb mijn mobiel aan de kant gelegd en de laptop erbij gepakt. Om weer eens een blog hier te schrijven. Want dat was eigenlijk waar ik de hele tijd in mijn onrust naar op zoek was.