Er is een -vaak onzichtbare- lijn die een grote rol speelt in je leven. En in hoe jij de wereld ervaart. Aan de ene kant zijn er dingen die je bezighouden, die je raken, die je opmerkt, waar je aandacht aan besteedt. Aan de andere kant zijn er dingen die je niet kent, niet ziet, niet opmerkt, niet interessant of belangrijk vindt.
Hoe iemands lijn zich vormt, is een combinatie van persoonlijkheid, sociale kring, opvoeding, omgeving, eigen ervaringen, gewoontes, levensfase, familieleden, vrienden, buren, opleiding, sites, boeken, tijdschriften, films en tv-series. Deze lijn verschuift gedurende iemands leven ook nog eens. Hoe vaak en hoe ver en welke kanten op is allemaal afhankelijk van die eerdergenoemde dingen.
De afgelopen dagen is mijn lijn verschoven. Op het gebied van zwarte onderdrukking en wit privilege.
Waar het voor mij aanwijsbaar begon: Pinksterweekend had ik meegedaan aan een online meditatie retraite. Op die sessies na was ik offline. Geen nieuws. Geen social media. Geen Whatsapp. Niks. Die maandagmiddag deed ik weer eens een rondje Instagram. Ik zag erg veel voorbijkomen over de BlackLivesMatters protesten en betogingen. Eerlijk gezegd vond iets in mij het eerst maar een gedoe allemaal.
Tot ik bleef kijken. En lezen. En niet meer kon stoppen. Ik was nieuwsgierig. Verdrietig. Boos. Verbaasd. Geschokt. Ik bekeek persoonlijk verhalen en ervaringen. Documentaires. Feiten. Stukjes geschiedenis. Heftige video’s. Hartbrekende verhalen. Meningen. Tegengestelde meningen. Stille protesten. Schreeuwende vechters. Verslagen mensen. Bange mensen. Dappere mensen. Boze mensen. Hoopvolle mensen.
Met verbazing heb ik onder andere gekeken naar de documentaire ‘13th‘, waar duidelijk in beeld wordt gebracht hoe het Amerikaanse rechts- en gevangenissysteem in elkaar zit. En hoeveel het verweven is met de raciale ongelijkheid, die door de lange geschiedenis heen bewust is opgebouwd en in stand gehouden. En de grote rol van de politieke en de commerciële wereld daarin.
Nu leef ik niet in Amerika, en alles wat daar speelt lijkt wellicht ver van hier, maar iedereen wordt op vele manieren, bewust en onbewust, beïnvloed door alles wat er in het nieuws, tv-series, films en online te zien is. Ik vond het in ieder geval verhelderend om onder andere door die documentaire meer inzicht te krijgen in de geschiedenis en achtergrond van wat er nu speelt.
Voor mij was het nodig was om heel veel mensen – wereldwijd- over dit onderwerp te zien schrijven of vertellen voordat het écht bij mij in beeld kwam. En ik me er in ben ga verdiepen. Ik bekijk nieuws- en social mediaberichten met een andere blik. Tegen de achtergrond van wat ik de laatste dagen gehoord en gezien heb. Het heeft mijn aandacht.
Mijn lijn is zichtbaar verschoven.
Voor wie zich verder wilt verdiepen:
– Boek wat me veel inzichten heeft gegeven: ‘Hallo witte mensen’ door Anousha Nzume
– De documentaire ’13th’ (te zien op Netflix en (tijdelijk?) ook op Youtube beschikbaar gesteld)
– De documentaire ‘ I Am Not Your Negro‘.
– De site Wit Huiswerk, met heel veel tips over boeken, artikelen, films, programma’s en sites
(Ik heb deze blog vertaald en ook via mijn Engelse site gedeeld.)
Dag Katja, merci voor je woorden en persoonlijke ervaringen. Voor het delen ervan met name. Ik herken veel van mezelf in jouw schrijfwijze en levensvisie. Ik heb de genoemde docu niet gezien en wie weet waag ik een poging op youtube. Je beschrijft het zo mooi over die ‘lijn’ in iemands leven.
Ik waardeer jouw stem die je bewust inzet om een ander beeld aan te bieden. Voorbij aan wat er ons word geleerd hoe ons te gedragen, (ver)oordelen, aannemen..
Wat is er mogelijk voorbij dat beeld en die visie?
Hoe zou het zijn als we kijken naar wat ons verbindt? De overeenkomsten die ieder in zich draagt. De wens om om zichzelf te (mogen) zijn, de wens om anders te mogen zijn. Want daar gaat het hier om: Anders (mogen) zijn én dat is universeel en vindt zelfs plaats in onze achtertuin.
Dus Katja, merci voor je eigen-wijze zijn en schrijfsels en inspiratie.
Wat als ieder zijn stem inzet om aandacht te vragen in de wereld om zich te openen naar een andere mogelijkheid. Wat is onzichtbaar dat als het zichtbaar zou zijn, het alles zou veranderen? Wat zou het vergen om interculturele verbondenheid te laten verschijnen? Wat voor keuze hebben wij hier?
@Tania Maria: dankjewel voor je uitgebreide reactie. Allereerst je mooie woorden over mij en mijn schrijven, het doet me heel goed om te lezen! Ik hou het in gedachten voor de momenten dat ik soms twijfel over wat ik schrijf en deel.
Verder mooie vragen op het eind, dat ga ik voor mezelf even laten bezinken.