Ietwat versuft door het warme weer loop ik na het ergens eten naar huis toe. Onderweg zie ik een dakloze voor een supermarkt staan.
Hij staat daar wel vaker. Altijd vriendelijk en rustig. Ik kijk hem aan, hij geeft me een glimlach en vraagt of ik een bijdrage voor de nachtopvang heb. Terwijl ik in mijn portemonnee naar wat geld zoek, praten we wat. Ik heb het warm. En zie tot mijn verbazing dat hij een dikke trui en jas aan heeft.
“Pfoe, heb je het niet warm in al die kleren?‘, vraag ik hem. Hij antwoordt: ” Nou, ja. Ik heb verder niks om uit of aan te trekken.” Ik kijk hem aan en val even stil. “Sorry“, zeg ik, “dat is natuurlijk niet echt een slimme vraag.”
Hij blijft me glimlachend aankijken terwijl hij zegt: “Er zijn geen stomme vragen, als je iets wil weten, is het altijd een goede vraag.”
Hij krijgt van mij een grote glimlach en wat muntgeld. De rest van de weg heb ik het minder warm en ben ik dankbaar. Voor de verbinding van het moment. En het bijzondere gesprekje, dat tot nadenken stemt.
