Vandaag is mijn vader jarig. Zou hij jarig zijn geweest. Was hij jarig. Hoe zeg je zoiets? Hij is namelijk afgelopen juli overleden.
Hij komt iedere dag even in mijn hoofd voorbij. Soms vluchtig. Soms wat langer.
Zo komt hij voorbij als mijn blik op zijn foto valt, ik een liedje hoor dat bij hem hoort, er een vlinder voorbij vliegt, ik het over hem met anderen heb, ik iets lees waardoor ik aan hem denk, ik een vader met een jong kindje zie lopen, ik iets voor elkaar krijg waar ik trots op ben, er een herinnering aan vroeger voorbij komt, er een veer voor me op de grond ligt, mijn blik valt op iets in huis dat hij handig gemaakt heeft, zijn naam ergens staat, ik een vogel dichtbij hoor fluiten, ik mooi meerstemmig gezang hoor, iemand anders ’t over hem heeft, of gewoon, zomaar.
Er staat een foto van hem in mijn kamer. Hij lacht er breeduit op. Als ik daarnaar kijk voel ik altijd een gevoel van trots bij mezelf opkomen. En een grote glimlach. Om wie hij was. Hoe hij in het leven stond. Accepterend, dankbaar en levendig. Ook toen hij wist dat hij ziek was.
Nu is hij er niet meer. Fysiek in ieder geval. Op een bepaald niveau is hij er nog wel. In gedachten is hij nog lang niet weg.
Van te voren kon ik me daar niet echt een voorstelling bij maken, maar het went dat hij er niet meer is. In het begin had ik veel verdriet. En zo nu en dan mis ik hem ergens bij. Maar het leven vormt zich er om heen. Sommige dingen stoppen. Andere dingen gaan door. De rest gaat anders. Het leven – al het leven op aarde- is continu in beweging. En wij mensen ook.
Ik vind het soms jammer dat er geen nieuwe herinneringen aan hem bij kunnen komen, maar ik ben zo enorm dankbaar voor de vele fijne en mooie en levendige herinneringen die ik aan hem heb.
Hij is nu niet meer hier. Ik wel.
En je weet nooit hoe het leven loopt, maar de kans is groot dat ik hier nog tientallen jaren ben. En afgelopen jaar ben ik me er bewuster dan ooit van geworden hoe belangrijk het is om zo te leven dat ik doe wat goed voelt en waar ik blij van wordt. Om te accepteren wat er op mijn pad komt en er het beste van te maken. En om zo te leven dat er vele mooie en fijne en goede herinneringen -klein en groot- worden gemaakt, alleen en met alle mensen die ik tegenkom.
Lees hier wat ik heb geschreven toen hij net overleden was:
– ode aan mijn vader
Dank allemaal! x
Mooi geschreven Katja!
Stil van, zo mooi geschreven Katja!
Hoi Katja,
Vanmorgen dacht ik verrek Harrie is of zou jarig zijn vandaag en allerlei beelden gingen als een flits door me heen.
Vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen tot het moment dat ik hem voor het laatst zag en hij nog een teken van herkenning gaf.
Al die herinneringen staan in m’n geheugen gegrift, ik denk er met weemoed aan en ben blij hem gekend te hebben.
Ik vind dan ook dat je prachtig je gedachten aan je vader beschreven hebt.
Katja, wat heb je het mooi beschreven. Zo herkenbaar.
@Judith 🙂
Heel mooi en herkenbaar