De verwondering van een kind

Vergeleken worden met jonge kinderen. Dat overkwam me.

Tijdens een lunch was ik aan het vertellen dat ik pas mijn laatste etappe van de Walk of Wisdom heb gewandeld. Een route van 136 kilometer die begint en eindigt in Nijmegen. Op heel veel vlakken een bijzondere reis voor me. In totaal heb ik er 4 jaar over gedaan. Dat kwam gedeeltelijk omdat ik in die tijd ook 1 1/2 jaar in Ierland heb gewoond. En verder allerlei interessante obstakels in mijn hoofd had waardoor ik de volgende keer wandelen heel vaak uitstelde. (Daar zal ik binnenkort een apart schrijven aan besteden.)

Los daarvan ben ik geen snelle wandelaar. Ik hoef niet zo nodig snel op mijn doel af. Onderweg neem ik graag de tijd om te kijken naar een bijzonder insect, of een vogel die voorbijvliegt, een mooie wolk, of om een praatje te maken met een boer die ik passeer.

Dat doet me denken aan mijn zoon“, zei een tafelgenoot. Een ander viel bij: “Daar dacht ik ook net aan, onderweg zijn met mijn dochter van 4.

Ik vond het een mooi compliment. Vergeleken worden met de onbevangenheid en opmerkzaamheid van jonge kinderen. Iets om te koesteren, deze eigenschap tot verwonderen. En als de overlevering klopt, kan minstens één wijze filosoof zich daar ook in vinden.

“Verwondering is het begin van alle wijsheid.”
Aristoteles.

Onderweg

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.