De diagnose

Vandaag drie jaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD. Ik, die nooit van hokjes hield, was blij met dit ‘hokje’, omdat het me eindelijk duidelijk werd waarom mijn leven vaak zo moeizaam verliep. Ik ben niet gek, niet lui, stel me niet aan: er is een aanwijsbare bron voor dit alles.

Als je vanaf je vroege jeugd steeds hoort en meekrijgt dat je dingen anders doet ‘dan de bedoeling is’, en je hebt zelf geen idee waarom dat zo is -want je doet het zoals voor jou gewoon of logisch is – dan doet dat iets met je. Of zoiets nou vriendelijk, ongeduldig, liefdevol of verwijtend wordt gebracht. Je bent vaak onbedoeld tegendraads, grappig of ingewikkeld voor anderen. Ondertussen draait je hoofd overuren doordat je steeds probeert te begrijpen wat dan wel de bedoeling / ‘normaal’ is.

Tegen de tijd dat je begin 40 bent -zoals ik drie jaar geleden- en je keer op keer meemaakt dat er van alles niet handig loopt in je leven (op gebieden als: werk – wonen – financiën – relaties – tijdsbesteding – gezondheid), je terugkerende obstakels ervaart die de meeste mensen niet lijken te ervaren, blijkbaar simpele dingen je erg veel energie kosten, je je leven steeds ‘net niet’ op orde krijgt: dan heeft dat een hoop deuken geslagen in je energie, zelfvertrouwen en gemoed.

ADHD op zichzelf hoeft geen probleem te zijn, een late diagnose is dat wel.

Vandaag deel ik voor het eerst online over mijn diagnose. Eerst wilde ik zelf aan het idee wennen, het een plaatsje geven en er meer over leren. De tijd verstreek en ik merkte dat ik graag alles ‘opgelost’ en ‘op orde’ wilde hebben voordat ik het aan de grote online klok ging hangen. Maar… zo werkt het niet. Voor de rest van mijn leven blijf ik er mee leren omgaan. Maar sinds ik weet dat ik dit heb, en dankzij de hulp die ik heb gekregen en krijg, heb ik wel heldere en goede handvatten om mijn leven bewuster vorm te geven. En mezelf kennende, denk ik dat erover schrijven en delen me juist ook verder gaat helpen.

Bij mij was het een goede vriendin die me op het idee bracht om me te laten testen.

In de zomer van 2018 zat ik namelijk voor de zoveelste keer in een zwart gat. Had net weer een eigen woonplek na mijn Ierland-loslaat-avontuur en de onrust gierde door me heen. “Ik ben anderhalf jaar weggeweest en nu weer deze onrust? Gaat dit mijn hele leven zo door?” Ik had vele banen gehad, was regelmatig verhuisd en ook altijd zo onrustig van binnen. Moedeloos was ik. En vermoeid. Bij de huisarts heb ik van alles in mijn bloed laten testen, maar daar kwam niks uit. Gelukkig opperde die goede vriendin toen het idee om me te laten testen, zelf was ik daar nooit op gekomen. De huisarts ook niet, gelukkig verwees hij me wel direct door toen ik daarom vroeg.

Een paar maanden later kon ik terecht bij een diagnose-centrum. Er was al wat voorwerk verricht en die dag was ik daar een paar uur, voor gesprekken met verschillende onderzoekers, een psychiater, en testen. En ik bleek ADHD te hebben. Een opluchting voor me. Nu had ik iets concreets om mee aan de slag te gaan! De H staat voor hyperactiviteit en daarbij dacht ik aan rondrennende, drukke jongetjes, maar dat bleek dus een erg eenzijdig beeld te zijn. De hyperactiviteit uit zich er bij mij onder andere in dat er altijd wel iets beweegt aan mijn lichaam. Een hand, een voet, een arm, ik zet mijn bril weer recht, kijk waar een geluid vandaan komt etc. En natuurlijk een vol hoofd.

De afgelopen drie jaar heb ik veel geleerd over de wondere wereld van ADHD en is me ook helder geworden hoe het kan dat het pas zo laat in mijn leven vastgesteld is. Toen ik op de lagere school zat was er nog veel minder over bekend, plus dat het heel lang alleen met jongens werd geassocieerd. Verder werd er lang gedacht dat het alleen in de kindertijd voorkwam. En omdat het zich anders uit in jongens en meisjes, wordt het bij meisjes/vrouwen sowieso vaak over het hoofd gezien.

En al zijn er uiteraard veel gezamenlijke kenmerken en raakvlakken, het ziet er bij iedereen net wat anders uit. Want niemand zit precies hetzelfde in elkaar, onder andere door verschillen in achtergrond, familieleden, levensloop, opvoeding, interesses en karakter.

Zo lees ik zelf heel graag, en ben ik al jaren bezig met mediteren, stilte en mindfulness. En dat zijn geen bezigheden die je gewoonlijk associeert met ADHD. Maar lezen is mijn superpower (hallo hyperfocus!). En mijn sterke behoefte aan rust en stilte komt juist doordat ik van nature een druk hoofd heb.

Al met al een boeiend onderwerp, waar ik nog veel meer over ga schrijven en delen de komende tijd!

Ik ben sowieso van mening dat het je helpt als je -wel of geen diagnose van wat dan ook- weet hoe je in elkaar zit, wat er (niet) voor je werkt en hoe je het beste tot je recht komt. Dat lijkt me iets om de nadruk op te leggen, in plaats van te proberen om iedereen in hetzelfde stramien te laten passen. Zonde van alle diversiteit in mensen en alle verschillende -en daarmee elkaar aanvullende- kwaliteiten en eigenschappen.

• Heb je vragen of opmerkingen naar aanleiding van deze blog? Neem gerust contact met me op, of laat een reactie achter op de site.
• Meer weten over ADHD? Kijk bijvoorbeeld eens op de site van Impuls&Woortblind