(Ik heb 4 columns geschreven voor de site ikbenopen.nu. Ze horen zo bij mijn verhaal dat ik ze graag ook op mijn eigen site deel. Hieronder de de 1e column, oorspronkelijk geplaatst in april 2022).
Het idee achter deze site, openheid over mentale gezondheid, spreekt me enorm aan. Omdat ik me niet altijd mentaal gezond voel. Alleen had ik het daar tot een paar jaar terug zelden met iemand over.
De basis is prima bij mij. Twee ouders, een zus, een fijn huis. Dingen gingen bij mij soms net iets anders dan bij anderen. Ik was een gevoelig kind en kon gebeurtenissen intens doorleven. Was super nieuwsgierig en opmerkzaam. Stelde veel vragen. Maar thuis en op mijn fijne basisschool was er genoeg ruimte om mezelf te zijn.
Op de middelbare school (voor het tijdsbeeld: dat was begin jaren negentig) kostte het me al wat meer moeite om te doen hoe het ‘de bedoeling’ was. Daarna: HBO-studie en op kamers. Ik pakte niet alles even handig aan qua studeren en mijn kleine huishouden, maar ik was jong, veerkrachtig, creatief en kreeg op mijn manier wel voor elkaar wat nodig was. Mijn leven was wat chaotisch, met studeren, bijbaantjes en een druk sociaal leven. Ik had soms melancholische buien. Mijn hoofd was vaak overvol. Maar dat was gewoon hoe mijn leven voor mij was.
Na mijn afstuderen ben ik een jaar vrijwilligerswerk in Zweden gaan doen en daarna begon ‘het echte leven’. Met een baan en dingen op orde hebben. Ik vond een baan, en weer een andere, en dat ging zo door… Ik kreeg het maar niet voor elkaar, de ‘gewone’ dingen die voor velen ‘normaal’ leken. Vol goede hoop en optimisme, een lach en een traan, ploeterde ik zo door het leven heen.
Ik liep jaren continu op mijn tenen en had dat niet in de gaten. Omdat ik dacht dat het zo hoorde. Omdat niemand ernaar vroeg. Omdat ik het idee had dat het zwak was als je zoiets deelde. Omdat je pas om hulp vraagt als iets ‘echt fout’ gaat. Best jammer. Want het lijkt me gezonder en duurzamer om te kijken hoe iemand het beste leeft en werkt. Niet pas als het ‘anders’ of ‘mis’ gaat.
Er vielen voor mezelf in ieder geval een hoop puzzelstukjes op hun plek toen ik een paar jaar geleden de diagnose ADHD kreeg. Het gaf me een houvast om te kijken hoe ik mijn dingen meer op orde kon krijgen. En die reis is nog volop bezig!
Het zou mij in ieder geval jaren vol energieverlies, onzekerheid en gedoe hebben gescheeld als er meer openheid was geweest om twijfels en obstakels te delen. Dan was vast eerder duidelijk geworden dat ik ADHD heb en had ik sommige dingen -met hulp- anders aan kunnen pakken. Dan had ik misschien niet zo ontelbaar veel banen gehad. Waar ik me steeds probeerde aan te passen, of ze me vonden zeuren als ik iets aangaf, of ik niet wist hoe mijn zorgen te benoemen, en dan ging ik maar weer op zoek….
Het had geholpen als ik, of iemand anders, soms op het idee kwam om even met mij stil te staan: ‘Hoe gaat het? Wat werkt niet? Hoe kom jij beter tot je recht?’. Ik kan van alles: heb veel gecoördineerd, georganiseerd en bergen werk verzet, maar ik liep uiteindelijk altijd vast. Kleine aanpassingen in werktijden, werkplek en iets andere taken hadden een groot verschil kunnen maken.
Ik deel dit allemaal omdat ik geloof dat openheid over mentale gezondheid ervoor kan zorgen dat álle mensen beter tot hun recht komen. Los van of iemand een ‘label’ of ‘stempel’ heeft. We hebben als mensen namelijk veel gemeen, maar zijn ook allemaal net iets anders. Het zou mooi zijn om daar meer open in te zijn en zo jezelf, en elkaar, de ruimte te geven om meer jezelf te zijn!