In 2014 heb ik iedere dag voor het slapen gaan iets opgeschreven waar ik die dag dankbaar voor was. Begin januari heb ik alle 365 dankbaarheidsbriefjes doorgelezen. Leuk, bijzonder, ontroerend en verrassend. En op een briefje las ik: ‘met m’n joggingbroek aan naar de AH gegaan want die had ik aan. Voelde als een bevrijdende opluchting’.
Het raakte me.
Waarom zou ik niet in mijn joggingbroek naar de supermarkt durven gaan? En als ik dit al niet zomaar deed, wat durfde ik dan nog meer niet? Wat was ik allemaal niet aan het doen? Waar hield ik mezelf allemaal tegen?
Ik nam het besluit om dit mijn jaar van het durven te maken.
Als ik enige twijfel of angst of aarzeling voel opkomen, zeg ik tegen mezelf ‘ik durf dit’. Tegen ‘grote’ en ‘kleine’ dingen.
Zo ben ik begonnen met thuis flink opruimen (spullen durven loslaten), heb ik mezelf opgegeven voor een proefzangles (eindelijk aan de slag durven te gaan met zingen) (en dit hardop durven zeggen), deel ik mijn werktijd veel meer in op gevoel (durven vertrouwen op mezelf), glimlach ik vaker naar onbekenden mensen (durven meer open te staan), heb ik inzendingen naar schrijfwedstrijden gestuurd (volop durven schrijven en delen) en nog veel meer. Het voelt goed en bevrijdend en kloppend!
Een van de redenen dat ik volop blogs, verhalen en spreuken deel over durven, doen en gaan is dat ik er zelf veel uithaal. Net als veel mensen gaan bij mij de uren, dagen en weken soms ook voorbij zonder dat ik echt volop aan het doen ben wat ik wil doen. Dat sluipt er zo snel in.
Ik heb er alle vertrouwen in dat dit jaar anders zal zijn. Omdat ik durf, kan en ga doen!
Wat durf jij aan te gaan?
