Ah. De voor mij bekende valkuil. Ik ben er weer eens in gevallen.
En zo zit ik op de bank, op zaterdagmiddag en ik ben moe. Mijn hoofd is vol. Er kan weinig meer bij. Ik wil niks doen, maar daar voel ik me te opgejaagd voor. Ik wil even op de bank liggen, maar na een paar seconden voel ik dat ik rusteloos weer ga zitten.
Ik wil niks. Ik wil rust.
Het is een tijd geleden dat ik me zo heb gevoeld. Ik dacht dat ik inmiddels precies wist hoe dit te voorkomen. Maar een valkuil is niet voor niets een valkuil.
Uit ervaring weet ik dat ik niet eindeloos kan werken, met mensen af kan spreken, de hele dag door sociale contacten kan onderhouden, steeds nieuwe informatie tot me kan nemen, met veel verschillende projecten tegelijk bezig kan zijn en de ene na de andere volle dag kan hebben. Of beter gezegd: ik kan het wel, maar sinds ik een aantal jaar geleden heb ontdekt wat het me oplevert als ik beter naar mezelf luister, kies ik ervoor om mijn leven niet meer zo te leiden.
Ik ga namelijk over een grens heen. En niet zomaar een grens, maar de belangrijkste die er voor mij is: die van mijzelf.
Dus heb ik mezelf erin geoefend om steeds af te tasten hoe het is met mijn energie en aandacht. En ik ben er goed in geworden. Ik zeg vaak ‘nee’, zodat ik vaker ‘ja’ kan zeggen op dingen die er voor mij wel toe doen. Ik kan en wil niet overal bij zijn en mis vast van alles, maar heb daar vrede mee. Mijn grenzen aangeven geeft me zoveel meer energie, productiviteit, inspiratie, plezier, focus, rust en levenslust.
Ik vind het zo belangrijk dat ik er ieder moment van de dag mee bezig ben. Heb er zelfs mijn werk van gemaakt om anderen hier ook mee op weg te helpen. Daar ben ik onder andere goed in, omdat ik weet hoe makkelijk je die grens over gaat. Zelfs als je er bewust mee bezig bent, zoals ik.
De afgelopen weken was ik druk met leuke dingen. Ik heb mijn nieuwe programma, de focusmaand, gelanceerd. Had leuke, verhelderende en inspirerende afspraken met vriend(inn)en en mede-ondernem(st)ers. Er kwamen allemaal leuke en fijne dingen op mijn pad. En daardoor heb ik de tekenen niet willen zien. Het stemmetje in mij dat zei: ‘Zou je die afspraak wel maken? Nu heb je iedere dag iets staan..‘. Mijn lichaam dat aangeeft dat het niet helemaal goed gaat, door op een avond te weigeren om snel in slaap te vallen en in plaats daarvan een uur of twee ligt te woelen. Alles in mij riep. Maar ik luisterde niet.
Dus nu ben ik even op. Even.
Ik laat het namelijk nooit meer te ver komen, die les heb ik wel geleerd (een paar keer).
Ik kies ervoor om voor nu rust te nemen. Om alles los te laten. Ja, ik heb een lange to-do-lijst (de focusmaand, de webinars en alles wat er bij komt kijken kost een hoop werk en tijd) maar dat kan allemaal wel een paar dagen wachten. Ik geef mezelf de tijd om even opnieuw op te starten. Omdat ik weet dat ik op deze manier ruimte maak voor nieuwe energie. Alle inspiratie de kans krijgt om te bezinken. En ik uiteindelijk zelfs productiever ben.
Dus dankjewel valkuil, dat je me weer hebt laten inzien waar mijn grens ligt.
