Ik loop over straat en merk ineens op dat ik heel snel aan het lopen ben. Waarom? Ik heb helemaal geen haast!
Het lijkt een automatisme, in deze steeds snelle wordende wereld.
Dankbaar voor voor dit bewuste moment, vertraag ik mijn pas tot een langzamer tempo.
Ik kijk eens naar de wolken.
Mijn blik dwaalt wat om me heen.
Ik voel me rustiger worden.
Mijn lichaam ontspant.
Er komt meer lucht en ruimte in mijn hoofd.
Mijn mond vormt zich tot een glimlach.
Vanochtend had ik mezelf bewust voorgenomen om vandaag alles zonder haast te doen. Ik weet dat ik op deze manier net zoveel, of misschien zelfs meer, gedaan krijg dan als ik alles met haast doe.
Al lopend ervaar ik dus weer eens dat ik als vanzelf ga haasten.
Nergens voor nodig.
@Diana: haha, mooi, ik zal het doen!
Zo herkenbaar en zo fijn als je het realiseert. Vaker van dit soort blogs alsjeblieft, om ons te herinneren steeds weer even een beetje vertraging in te bouwen. Is goed voor jou, mij en ons allemaal. 🙂
@Anja: graag gedaan, dank voor je reactie!
@Patty: herkenbaar. Stilstaan bij een rood stoplicht i.p.v. doorfietsen of lopen werkt ook heel rustig.
Het wordt nog erger als je tijdens de spits in of rond een treinstation loopt. Mijn god wat heeft de werkende 9-tot-5-mens een haast! Ik ga dan bewust nóg langzamer lopen.
Deze maatschappij vraagt om haast en nodigt haast uit, niet gek dat je daarin mee gaat. Fijn dat je je bewust bent en dan zo heerlijk onthaast!
Dank je wel voor je blogpost!