Ik kijk uit het raam. Naar mijn lege beker Chai Latte. Een kat die buiten is. Mijn grijze ondernemersaantekeningboek dat naast me ligt. Ik zit helemaal klaar om aan het werk te gaan. Om te doen wat mijn hart me influistert.
En er komt niks. Alweer niet. Al weken niet.
En ineens weet ik waarom er niks komt: door te ondernemen ben ik te veel als een ondernemer gaan denken.
Ruim vier jaar geleden begon ik mijn zelfstandige onderneming omdat ik veel meer tot mijn recht wilde komen in werk. En dan niet soms (zoals ik bij banen vaak had), maar de hele tijd. In alles. Ik wilde ontdekken, floreren, leren, groeien en werken op helemaal mijn manier. Geld verdienen met het zijn van mezelf en het doen van wat er écht bij me past. Al mijn talenten en kwaliteiten inzetten, in plaats van een paar.
Ik dook er volledig in en ging aan de slag. Leerde vele andere ondernemers kennen -starters en mensen die al jaren bezig waren- en leerde ervan. Ik las vele boeken over ondernemen, marketing en netwerken om steeds meer en meer kennis tot me te nemen. Al doende ontdekte ik steeds beter waar ik goed in was, wat ik te bieden had, wat voor soort opdrachten er bij me pasten. En vaak leerde ik het vooral door proefondervindelijk te ontdekken wat er niet bij me paste.
Mijn eigen pad werd steeds helderder. Mijn keuzes en stappen pasten steeds beter bij mij. En ik trok daardoor steeds meer en passendere klanten en deelnemers aan.
Afgelopen juli veranderde alles. Mijn vader overleed. En daarmee mijn wereldbeeld. Hij was zo tevreden over zijn leven. Tot het allerlaatste moment. Hij had geen grootse doelen en dromen en was tevreden met zijn werk, zijn gezin, zijn hobby’s, zijn vrienden, zijn bezigheden, zijn dagen, zijn leven. En ik? Hoe was ik aan het leven? Het leek soms wel alsof ik juist het tegenovergestelde bereikte met mijn zoektocht om tot mijn recht te komen.
Eigenlijk levert alles me juist onrust op. Een hunkering naar het volgende moment. Veel ‘als dit, dan dat’-gedachtes. Mede daarom ben ik ook zoveel bezig met stilte en aandacht. Door hier veel over te delen, herinner ik mezelf er steeds weer aan. In de stilte vind ik antwoorden.
En door toe te geven aan de behoefte om te staren en even niks te doen kreeg ik net het antwoord op de vragen die al een tijdje door mijn onbewuste spookten.
Ik ben te veel als een ondernemer gaan denken. En dat blokkeert me.
Ik heb mezelf aangeleerd om bij alles wat er naar boven komt aan ideeën en inspiratie te denken: ‘Wat levert dit op? Hoe kan ik dit inzetten? Wie heeft hier iets aan? Past dit bij wat ik doe? Is dit hoe ik wil overkomen? Via welke social media kan ik dit delen?’
Door 24 uur per dag als ondernemer te denken, ben ik mezelf ergens kwijtgeraakt.
Dankbaar voor dit inzicht, is nu de tijd gekomen om mezelf weer te herontdekken. In mijn onderneming. Daarbuiten. In alles wat ik doe. Ik ga mezelf weer vinden.
Lees ook eerdere blogs:
– Ode aan mijn vader
– Waarom het beter is voor iedereen als jij je grenzen aangeeft
– Over schrijvend tot meer zelfinzicht komen en het loslaten van perfectie
– Vorm jij je eigen leven?
En stilte deel ik via:
– de Facebook pagina Sta Eens Stil
– staeensstilenkijkomjeheen.nl
