Ik ben aan het loslaten dat ik me deze keer heel anders voel dan de vorige keer na de 10-daagse Vipassana retraite. Ik ben nog niet helemaal hier. En heb wel her en der werkdingen. Waar ik nog niet alle antwoorden op heb. Of de volledige aandacht en interesse al.
Het zij zo.
Ik blijf gelijkmoedig. Dicht bij m’n gevoel. Niet bij hoe ik bedenk dat het nu zou horen te gaan.
Geen druk. Geen haast. Geen moeten. Ik moet zo weinig. Ik mag en kan zoveel.
Luisteren naar wat mijn gevoel me aangeeft. Altijd. De hele tijd. Zo’n goede graadmeter.
En niet hangen aan euforie of juist mindere gevoelens. Alles gaat voorbij. Alles. Altijd.
Ik beweeg mee met de stroom van het leven. Van mijn leven. Ik zorg ervoor dat ik een goed mens ben, goede dingen doe, andere mensen help, liefde in al mijn woorden en daden heb en uit.
Daarin zit m’n achterliggende doel voor alles. Het maakt niet eens zoveel uit wat ik doe. Maar hoe ik het doe. Tijdens de lezingen van Vipassana kwam er een hoop samen. Uiteenlopende boeken, ideeën en theorieën die ik heb gelezen. Ideeën die ik zelf heb. Dingen waar ik in geloof. Zoveel raakvlakken. Universele Waarheden.
Mooi. Duizelingwekkend. Overweldigend. Allesomvattend. Zo groots. En juist ook zo overzichtelijk.
Kan er alleen nog niet precies de vinger op leggen allemaal. Het duiden. Uitleggen.
Wie ben ik in dit alles?
Dat is iets om te voelen. Te weten. Niet om te bedenken.
Meer weten over Vipassana? Lees hier mijn uitgebreide blog over mijn eerste 10-daagse retraite.
@Cobi: nogal he! Maar zo werkt het vaak juist wel met verlangen en afkeer: een fijne ervaring wil je graag precies zo weer. Terwijl alles is zoals het is. Daar gaat Vipassana ook over. En toch merkte ik dat ik andere verwachtingen had. Loslaten, loslaten, loslaten 🙂
“Ik ben aan het loslaten dat ik me deze keer heel anders voel dan de vorige keer na de 10-daagse Vipassana retraite.”
Zou ook eigenlijk best wel heel gek zijn als je je precies hetzelfde zou voelen als na de vorige keer 🙂