Ik ben weer meer tot leven gekomen

Daar ben ik weer. Woorden vormend op mijn eigen site. Het is zolang geleden dat ik hier iets heb geplaatst, dat ik mezelf ergens een druk opleg dat dit een geweldig schrijven wordt om de afgelopen jaren in een keer in te halen. Maar zo werkt dat niet.

Ik bekijk het maar even als pannenkoeken bakken: de kans is altijd groot dat de eerste mislukt, dan kom je er in en wordt de rest vanzelf beter.

Het is ergens wel gek dat het er zo’n tijd niet van is gekomen: schrijven is namelijk een van de dingen die ik het liefst doe. Zoeken naar woorden, gedachtes en ideeën die in mijn hoofd zitten omvormen naar een stuk tekst, een verhaal. Het voelt heel natuurlijk. Schrijven deed ik van jongs af aan op papier. En toen ik in 2004 ontdekte dat je zelf een blog kon maken, online iets kon delen, met de kans dat anderen het konden lezen: er ging een wereld voor me open. Sindsdien heb ik veel geschreven, af en aan. Hier en elders.

Mijn laatste blog heb ik drie jaar geleden geschreven. Drie jaar! (Geplaatst op een site die nu niet meer bestaat, #ikbenopen, later dat jaar de tekst ook hier op mijn site geplaatst). Daarin staat beschreven dat mijn stress-niveau veel te hoog bleek te zijn en ik daardoor helemaal was vastgelopen. Ik had mijn hele leven onder de loep te nemen en opnieuw in te richten, op een voor mij gezondere manier.

Een nieuwe basis en balans vinden vergde veel tijd en energie, en het schrijven ging naar de achtergrond. In die tijd ben ik regelmatig begonnen aan blogs. Een paar zinnen, een paar woorden. En daar bleef het dan bij.

De afgelopen jaren waren een heel proces en stapje voor stapje kreeg ik meer energie en grip. En nu, met deze blog en het heropstarten van mijn mailing, voel ik dat er een hele grote stap gezet is. Ik heb geschreven en gedeeld. En een groot stuk van mij is weer tot leven gekomen.