En daar schrok ik zelf van.
Een paar weken geleden was er bij me ingebroken. Mijn laptop en fotocamera waren weg. Wat laatjes overhoop. Het was naar en onhandig. Diegene was via een open raam naar binnen gekomen. Ik woon heel hoog, dus had me nooit beseft dat iemand via daar naar binnen zou kunnen komen. Dat raam heb ik resoluut dichtgedaan en dat blijft voortaan dicht als ik niet thuis ben of slaap. Toegang gesloten, dus probleem opgelost. Verder met mijn leven.
Ik ging vlak daarna een paar dagen naar het Natural Networking Festival. De plek om helemaal te zijn, met leuke mensen te praten, te netwerken, door de bossen te struinen, werkinspiratie op te doen. Wat fijn! Maar wat jammer en onhandig dat ik ineens zo moe was. Het voelde alsof ik weken niet had geslapen. Het leek alsof er een plastic laagje over mezelf heen zat., dat alle gevoelens wat dempte.
Ik beredeneerde dat ik best een chaotische zomer had gehad. En nog even op gang moest komen. Ik probeerde te doen wat goed voelde. Waar ik energie voor had. Liet workshops aan me voorbij gaan. Ging soms maar wat in de hangmat liggen. Met mensen kletsen. Het waren weer bijzondere dagen. Maar het koste me meer moeite dan ik dacht, niks moeten.
Eenmaal thuis bleek ik alles wat gestolen was, vergoed te krijgen door de verzekering. Een pak van mijn hart!
Toen sloeg de totale moeheid pas echt toe. Mijn lichaam was door de inbraak in een soort stress-modus geschoten, ontdekte ik nu ineens. En ik kwam erachter dat ik dit slecht op kon vangen, omdat ik geen energie-reserve had. Nul. Mijn lichaam was op. Mijn hersenen konden niet alles volgen. Ik vergat dingen. Haalde woorden door elkaar. Kon eigenlijk even niks.
Ik vond dat heel moeilijk. Toegeven dat ik iets niet kon. Nee zeggen tegen dingen die ik eerder al had afgesproken. Omdat ik het niet kon nu. Ik was gefrustreerd. Boos op mezelf. Teleurgesteld.
In mijn werk en daarbuiten help ik anderen met het vinden van hun weg en het bewaken van hun energie. Met het niks moeten en je eigen weg volgen. Met het toelaten van stilte in je leven. Daar praat ik over, daar schrijf ik over, daar sta ik voor. Ik laat mensen in hun waarde en gun iedereen om z’n eigen weg te volgen. En zie bij anderen haarfijn waarom ze dat niet doen en hoe ze dat wel voor elkaar kunnen krijgen.
Voor mezelf blijk ik een stuk strenger.
Ik kwam er achter dat ik veel moet van mezelf. Al jaren. Wellicht mijn hele leven? Ik ben daar keihard achter gekomen en kon er niet omheen. Niet fijn, maar wel goed. Na een paar weken rustig aan doen en weinig werken en sociale afspraken ben ik nu weer aan het opkrabbelen. Voel ik weer de energie om dingen te doen. Ben ik erachter dat ik echt meer bezinktijd nodig heb dan ik dacht. Realiseer ik me dat ik vaker ‘nee’ moet zeggen. Om zo duidelijker ‘ja’ te kunnen zeggen.
Ik zal mijn schrijfsels en blogartikelen de komende tijd eens goed teruglezen om te kijken welke dingen ik eigenlijk tegen mezelf probeerde te zeggen…
Ik kwam er dus achter dat ik van alles moest van mezelf.
En dat ik mezelf daardoor nogal over het hoofd zag.
Voortaan wil ik mezelf weer zien. Echt zien.
Zodat ik er weer helemaal kan zijn.
Katja,
Dank je voor je blog. Je hebt me een spiegel voorgehouden. Alles is zo herkenbaar en ik ben er ook een boek over aan het schrijven. Dat is mijn vorm van bezinktijd, al zou ik zeker meer aandacht voor andere vormen mogen hebben. 🙂
Lieve Katja.. Mooi hoe alles op jouw pad een levensles voor je is. Alles wat je meemaakt heeft een betekenis in je leven. Een inbraak als deze leek in eerste instantie op een vervelend voorval. Echter blijkt nu dat het je flink uit balans gebracht heeft..
Je bent inmiddels druk bezig geweest om die balans weer te vinden, wat je volgens mij weer een hoop antwoorden heeft gegeven op een aantal levensvragen.. <3
Ik sluit me geheel aan bij Feija. Haal uit deze negatieve gebeurtenis het positieve. Het heeft je nu weer gebracht waar je bent. Uit een diep dal gekropen om er alleen maar sterker uit te komen. Tot snel. Xxx
Erg mooi stuk Katja.
Beschouw het maar als een mooie ontdekking.
Hier kun je weer mee verder!
Jammer dat ik je vandaag en morgen niet zie.
Ik moest een keuze maken en op dit moment gaan andere dingen heel even voor.
Ik heb zoals je weet ook wat meegemaakt deze zomer.
Ik kijk er naar uit je eind deze maand te zien.
Laten we vooral goed aan onze grenzen denken.
Liefs Sylvia
Lieve Katja, wat verwoord je dit allemaal prachtig. Ik wens je heel veel geluk en nog veel van di soort mooie ontdekkingen. Je bent nog van harte welkom in mijn (nieuw) praktijk voor wat ontspanning.veel liefs Saartje
@allen: dank voor jullie fijn, mooie en eerlijke reacties. Ben dankbaar en blij met jullie!
Mooie conclusie Katja je zal daar nog wel meer last van krijgen in de toekomst vaak moet je paar keer op iets worden geattendeerd. Succes en mooie stuk.
Gelukkig heb jij de les begrepen en is het bij materie gebleven.Een inbraak laat wel zijn sporen na.
Je huis is je eigen veilige haven en dat is even ontnomen Opnieuw leren vertrouwen kost tijd.
.Maar je komt er sterker en dapper uit. Goed zo.
Jezelf leren kennen is door te luisteren welk advies jij aan de ander geeft.Ook welke mensen jij ontmoet zijn de spiegels.Door de grens te bereiken weet je dat je moet omdraaien.Helaas gaat dat niet met zachtheid.Bedenk dat je van jezelf mag houden zoals je bent.En, Katja, jij bent een prima mens
Hee Katja! Een inspirerende blog. Zat nl. zelf ook net op de bank mezelf toe te staan niets te hoeven(terwijl er nog zoveel is te doen). Moeilijk – en blijkbaar een proces. Vandaag was ik er iets beter in dan gisteren; … en morgen…?
Mooi te lezen dat je op hetzelfde vlak bezig bent. En omdat we bereid zijn het te leren verwacht ik dat de les eens zal ‘aankomen’ en geleerd zal zijn. Ondertussen gewoon blijven oefenen en genieten van de verworvenheden. Mooi toch?
wat herkenbaar.Op dit soort momenten hoor ik mijn wijze zeggen: ‘luister naar je lichaam!’
Ik merk bij mezelf ook dat ik te vaak dingen moet, die ik dan alleen van mezelf moet en waar ik verder niemand kwaad mee aan doe als ik ze dan even niet doe. Nu mag ik dat soms vam mexelf niet ‘moeten’, maar dat is soms best moeilijk. Dank voor het delen katja en ik hoop ook dat je op blijft krabbelen.
Gefeliciteerd met het herkennen van je bezinktijd. een genot om er gebruik van te maken als je het jezelf toestaat. Hoop dat je omhoog blijft krabbelen.
Mooi geschreven Katja!
Denk dat het voor velen geldt, streng zijn voor jezelf.
Misschien wel sprake van een kleine blinde vlek als het over jezelf gaat, bij anderen zie je de dingen haarscherp en bij jezelf nuanceer je het misschien wel?!
Ben blij dat je dit wilt delen, is herkenbaar om te lezen deze worsteling.
En nog fijner om te lezen dat je aan het opkrabbelen bent!!!
Dikke kus voor jou! Mooi geschreven en zo herkenbaar…Wat ben je toch een mooi mens!
Het is jammer als je leven op een nare manier op de kop wordt gezet en het is super als je daarna ineens heel goed weet wat je wil met je verdere leven. En gelukkig werd alles vergoed, maar dat verhelpt niet de schrik dat iemand zich in jouw huis binnendrong.
Herkenbaar! en fijn dat je weer aan het opkrabbelen bent! ze zeggen altijd dat artsen de slechtste patiënten zijn, ik denk dat dat zo op jou toegepast kan (of liever: kon) worden. iedereen advies geven en er zelf niet naar luisteren 😉