Vorige week liep ik door het steegje van het oppashuis waar ik die week op vakantie was. De groencontainer trok ik achter me aan, om aan de straat te zetten. Ik merkte ineens op hoe ik er bij liep. Wat voor houding ik als vanzelf aannam. En er vielen allemaal puzzelstukjes op hun plek.
Ik voelde me verantwoordelijk voor wat de buren van me zouden denken.
Het was een soort hofje waar iedereen elkaar in ieder geval van gezicht kende. En ik liep daar. Als onbekend gezicht. Met een groencontainer in mijn hand. Alsof ik daar woonde. Maar ik woonde daar niet. Ik vroeg me af wat de mensen zouden denken. Wilde niet dat zij er ongemakkelijk door werden. En probeerde zowel ‘ik ben er niet, let niet op mij‘ als ‘ik hoor hier te zijn, ik ben op een huis aan het passen‘ uit te stralen. Het tweede gedeelte kreeg ik niet uitgestraald. En het eerste wilde ik ineens niet meer uitstralen.
Want de puzzelstukjes waren gevallen.
Ergens in mijn leven heb ik het gevoel gekregen dat ik er niet helemaal mocht zijn. Ik was een gevoelig kind dat veel vragen had, dat heeft er vast iets mee te maken gehad. Dat gevoel vormde zich verder in mijn leven. Vanaf dat ik ging studeren is voor mij het grote zelfonderzoek over mezelf begonnen. Inmiddels weet ik waarom, weet ik wat mij drijft: ik wil weten op welke manier ik het meeste waarde toe kan voegen. In mijn leven. En daarmee ook in het leven van anderen. Dat heeft zich onder andere geuit in mijn onderneming: met alles wat ik doe wil ik mensen laten stilstaan, zodat zij beter weten wat hun waarde is én dit ook gaan inzetten.
Door alle boeken, gesprekken, cursussen, films, ervaringen en gebeurtenissen leer ik altijd meer over mezelf. Alhoewel ik vind dat ik mezelf aardig goed ken, ik weet inmiddels ook dat het nooit ‘af’ is en dat ik altijd nieuwe dingen zal ontdekken.
Zoals in dat steegje.
Ik had het gevoel dat ik daar niet zomaar mocht zijn. Ik voelde me verantwoordelijk voor de gedachtes en gevoelens die anderen eventueel zouden kunnen hebben. En daar en toen voelde ik wat voor onzin dat was. Dat het nergens voor nodig is. Ook begreep ik ineens hoe vaak dit gevoel ervoor zorgde dat ik mezelf ongemakkelijk voelde. Bijvoorbeeld als ik een onbekend café binnenstapte en niet zeker wist of ik in mijn eentje aan een meerpersoonstafel een kopje thee kon gaan drinken. Als ik ergens kwam waar ik nog nooit was geweest en vragen zou stellen die voor de mensen daar vanzelfsprekend waren, maar voor mij nieuw en onbekend. Of als ik ergens moest zijn waar net een groep mensen was die daar als groep samen moesten zijn en ik daar ineens tussen stond.
Ik rechtte mijn rug en liep verder met de groencontainer in mijn hand.
Ik mag er zijn.
Ik ben niet verantwoordelijk voor wat anderen kunnen denken en voelen.
Sindsdien is er een gevoel van gemak over me heen gekomen. In plaats van een beetje schuchter en onzeker ergens binnen te stappen, stap ik met een rechte rug en grote glimlach ergens naar binnen. Ik stel me open op, met een glimlach erbij en doe wat ik wil doen. Een vraag stellen, ergens zitten, iets doen, er gewoon zijn. Dit voelt zoveel rustiger voor mij. En daarmee (wellicht onbewust) ook voor de ander. Wat een fijn en ontspannen gevoel.
Ik mag er zijn.
Wat fijn dat deze puzzelstukjes zijn gevallen!
Doodeng vond ik het om mijn gevoelens zo in het “openbaar” op te schrijven.
Dank jullie wel voor nieuwe inzichten. Ik heb het boek besteld en ben gelijk begonnen met lezen.
@Anja Jouw zin is een eye opener geweest. Doe je iemand tekort als je zo denkt? Ja denk ik dan, dat doe je dan ook. Maar het is en blijft moeilijk. Het is altijd aanwezig geweest dat gevoel en vaak diep verscholen maar nooit weg. Nu ik ouder wordt komt dat gevoel in alle hevigheid weer terug. Wat Peter zegt is waar: het is een overtuiging die de gevoelens geeft. Die gevoelens geven de pijn en het verdriet. Echter ook boosheid; boosheid op mezelf waarom ik mijzelf niet kan zien zoals anderen mij blijkbaar zien. Mijn vriendinnen zijn heel divers: van bewust gekozen “huisvrouw” tot iemand die met veel bekende modellen werkt. Dus blijkbaar ben ik leuk?
Echter op straat hoeft iemand maar te kijken en het gaat/is mis. Mijn denken is gelijk negatief. Een ander zou wellicht denken dat er gekeken wordt voor een positieve reden maar helaas hoe ik mijn best ook doe het lukt me niet.
Hopelijk gaat het boek mij wat handvatten reiken. Ik ga zeker de online cursus bij jou Katja volgen zodra de cursus van mijn werk is afgelopen.
En weer een inzicht… Dank je wel!
Naar mijn idee gaat het hier niet over gevoelens gaat maar om oordelen, interpretaties en overtuigingen.Een handig hulpmiddeltje kan dit zijn: als het een gevoel is kun je in je lijf aanwijzen waar je het voelt. Het gevoel er niet te mogen zijn bijvoorbeeld is geen gevoel maar een overtuiging die vervolgens kan leiden tot gevoelens van verdriet en pijn.
j
@San, het is een leerproces, maar geloof me, als er zoveel mooie mensen in je buurt zijn en bij je willen zijn, dan is dat met een reden. Je doet er wel toe want anders namen zij de moeite niet.
Wat mij heeft geholpen, is mezelf af te vragen of ik hun vriendschap waardevoller of -lozer maakte wanneer ik mezelf kleiner maakte door mijn eigen onderwaardering.
Iemand schreef ooit voor mij op:
“NIET voor de ander DENKEN”
Elke keer als ik invul voor een ander haal ik me die zin weer voor de geest. Hoe een ander voelt of denkt heb je maar voor een erg klein deel in de hand. Maar hoe je er tegen aankijkt, hoe jij je er over voelt, dat kun je wel beïnvloeden.
@San: wat goed dat je deze vraagt durft te stellen. Het gevoel dat je er mag zijn is niet iets wat je jezelf kan opleggen, als je het niet voelt. Maar misschien kan je jezelf er in oefenen, op je eigen manier? Ik zelf haal altijd veel uit boeken en gesprekken. Jaren geleden las ik het boek ‘ Je kunt je leven helen’ van Louis L. Hay en een affirmatie was ‘ik waardeer mezelf’. Nou, daar had ik moeite mee. Ik onthield het steeds niet en voelde tegenzin om dat te denken en uit te spreken. Inmiddels is het een zin die ik moeiteloos kan uitspreken. Ik schrijf zelfs een blog over dat ik mezelf waardeer! Ontdek voor jou hoe jij jezelf daarin kan oefenen. Met boeken, gesprekken met vriendinnen en wellicht zelf gesprekken met professionals. Ik hoop van harte dat ook jij op een dag voluit kan zeggen ‘ik mag er zijn!’.
Wat doe je tegen gevoelens die lijnrecht tegenover elkaar staan? Hoe ga je om met de gevoelens dat je er niet toe doet terwijl je zulke leuke vriendinnen heb. Zulke geweldige meiden dat je denkt hoe kom IK aan zulke mensen. Dat je als iemand je aanstaart waar dan ook direkt denkt dat er iets mis met je is? Terwijl je toch echt net dacht dat je er leuk uitzag het gevoel van minderwaardig zijn direkt terug komt?
@Saskia: jazeker mag jij er ook zijn!
Erg herkenbaar, ik probeer er nu ook steeds meer op te letten dat ik er mag zijn 🙂
Hoi Katja, heel herkenbaar verhaal!! Maar ook heel duidelijk je visie beschreven van NU. Goedzo!
Dank voor jullie reacties 🙂
Proficiat, gelukkig op tijd ontdekt
Heerlijk Katja, wat een inzicht.Ja, we kunnen onszelf kleiner maken , maar gelukkig ook groot en in onze houding stappen.Proficiat.
wat een mooie inzicht en zo herkenbaar!!! veel plezier ermee.
groetjes marlies