Alleen aan een tafeltje zittend, was ik afwisselend aan het lezen en om me heen aan het kijken. Mijn blik viel regelmatig op twee mensen, een jongen en een meisje, die samen aan een tafel zaten. Steeds als ik keek, keken zij beiden op hun mobiel. Volledig geconcentreerd op wat ze daarop aan het doen waren. Gedachteloos namen ze soms een hap van wat er op hun bord lag.
Het stemde me ineens treurig.
Ik weet natuurlijk niet wat ze aan het doen waren. Misschien waren ze de wereld aan het redden. Een begrafenis aan het regelen. Een sollicitatiemail net voor de deadline aan het indienen. Of iets anders dat echt daar en toen moest gebeuren.
In alle andere en niet zo urgente gevallen, is het best zonde dat wij mensen er soms voor kiezen om in gezelschap naar een wereld op onze mobiel te kijken, in plaats van echt aanwezig te zijn met de persoon die in het echte leven naast ons zit.
En zo word er vaak alleen hoognodige informatie uitwisselend, in plaats van dieper op dingen in te gaan, of samen wat te mijmeren, of samen even stil te zijn en af te wachten wat er gedeeld wilt worden.
Het deed me denken aan de radio, waar ze soms praten totdat de zang van een liedje begint, alsof de rest van het liedje, de muziek, tot aan het moment van praten niks voorstelt.
Het voelde allemaal ineens als een verarming van ons als mensen.
