Leef zo dat je geen spijt hebt van de dingen die je niet hebt gedaan

Het cliché is dat je het leven meer waardeert als jij of iemand in je omgeving ziek is. Je weet dat het leven voor iedereen ooit eindigt, maar zodra dat ‘ooit’  ineens dichterbij lijkt te komen, krijg je de kans om het leven anders te beleven. Een cliché is niet voor niks een cliché, dat ervaar ik al een paar maanden zo.

Mijn vader is ziek. Daar schreef ik al eerder over. Sinds begin januari is er een hoop gebeurd. Momenten vol hoop, teleurstelling, schrik, dankbaarheid, angst, humor, verdriet, vertrouwen, ongeloof, liefde en levenslust zijn allemaal aan bod gekomen. Soms zelfs allemaal in een dag. Op het moment gaat het eigenlijk wel goed met hem. Hij heeft wel minder energie en er zijn wat lichamelijke ongemakken waardoor hij minder makkelijk beweegt en dingen doet. Maar hij geniet van alles wat nog kan. En samen met mijn moeder brengt hij veel tijd door met familie en vrienden, zowel thuis als elders.

Wat bij het gezin waar ik al vanaf mijn geboorte onderdeel van ben vooral speelt, is het besef dat dit allemaal niet fijn is, maar het tegelijkertijd zorgt voor heel veel bijzondere momenten. We zijn allemaal open, naar onszelf en naar elkaar. Beleven alles intens. Delen wat we te delen hebben. Zien zoveel mogelijk de positieve kant ervan in. En waarderen wat er nog wel kan en mogelijk is.

Het is mooi om te merken en horen dat mijn vader tevreden terugkijkt op zijn leven. Hij kan nu minder, maar waardeert wat hij allemaal wel heeft gedaan altijd. Hij is tevreden over de keuzes die hij heeft gemaakt.

Het is zo waardevol en bijzonder om dit allemaal mee te maken. Ik ga vaker naar mijn ouders. We hebben hele mooie en open gesprekken. Ik hoor dingen van hun die ik nog nooit gehoord had. Ik vertel dingen die ik nog nooit verteld had. We komen op gespreksonderwerpen die anders niet aan bod komen. Ik leer hun beter kennen, ik leer mezelf beter kennen, ik leer het leven beter kennen.

Ik streef er altijd al naar om zoveel mogelijk dingen te doen die goed voelen, zowel in werk als daarbuiten, en de afgelopen maanden is die drang groter dan ooit. Er zijn dagen dat het me allemaal teveel wordt, dat de energie even weg is. Als ik dan nog eens goed kijk naar de dingen die ik ‘per se vandaag moet doen’, realiseer ik me dat het meeste helemaal niet per se vandaag moet. Het kan ook morgen. Of overmorgen. Of wil ik het sowieso wel doen? Voegt het iets toe aan mijn leven?

Veel meer dingen hebben veel minder haast dan je denkt.

En ik geniet nu juist ook meer van de fijne en leuke momenten met anderen. Alles is intenser.  Mijn plezier is plezieriger. Mijn verdriet is verdrietiger. Mijn rust is rustiger. Mijn aandacht is aandachtiger. Mijn energie is energieker.

We worden allemaal geboren om er op een dag niet meer te zijn. Dat is leven. Dat maakt het leven ook zo waardevol. We staan er alleen niet altijd bij stil. Ergens is dat maar goed ook, want dat zou alles altijd gehaast maken. En ergens is het jammer. Want er wordt veel uitgesteld. Tot later. En voor veel mensen is dat later ineens dichterbij dan ze altijd dachten. En dan is het voor sommige dingen gewoon te laat.

Dat besef zit heel diep bij mij. Mede daarom doe ik ook  het werk dat ik doe. Heb ik de online cursus ‘Wat wil ik nou écht? En nu aan de slag!‘ opgezet. En een gratis mini-cursus ‘Wat voeg jij toe aan de wereld? En nu aan de slag!‘.  Zelf zou ik het zo zonde vinden als ik later, als mijn tijd bijna gekomen is, spijt heb van allemaal dingen die ik niet heb gedaan. Niet eens heb geprobeerd. Volgens mij wilt niemand dat gevoel. Ik vind het dan ook mooi als iets wat ik doe mensen net dat zetje kan geven om de dingen wél te doen. Om iets aan te pakken. Om het gevoel te volgen. Om een verandering aan te brengen. Of juist dankbaar stil te staan bij wat ze al wel hebben.

En soms beklemt het me.

Het idee dat mijn vader, de immer handige en praktische man, voortaan niet meer kan helpen om lampen op te hangen, snoeren handig weg te werken en alle andere slimmigheden die hij altijd verzint om alledaagse dingen praktischer en handiger te laten verlopen. Dat zal alle volgende verhuizingen anders dan anders maken.
Het idee dat mijn vader me misschien nooit echt hoort zingen. Ik wil graag zingen. Deed dat vroeger ook. Maar durfde eigenlijk niet zo. Wil ik ooit nog gaan zingen, dan wil ik dat mijn vader dat hoort. Want hij ziet mij altijd al als een muzikaal iemand, ook al doe ik er niet echt iets mee. Als ik deze stiekeme wens blijft uitstellen, dan is er een kans dat hij me misschien niet meer hoort.

Ik blijf mezelf de vraag  stellen die ik aan iedereen wil stellen:
Wat had je altijd al willen doen?
En waar wacht je op om dat te gaan doen?