Ik ben dankbaar dat het nu nu is. Het is natuurlijk altijd nu, maar toch ben ik blij dat ik deze periode met maatregelen rondom het coronavirus nu en niet op een ander moment in mijn leven meemaak.
Twee jaar geleden in deze periode had ik geen eigen woonplek. Een paar maanden paste ik op verschillende huizen en katten, sinds ik terug was gekomen van mijn loslaatavontuur in Ierland. Om de paar dagen of weken met mijn koffer op de fiets of in de bus weer op pad. ‘Thuis binnen blijven’ zou toen een hele klus zijn geweest.
Jaren geleden, toen ik studeerde, woonde ik met drie huisgenoten in een bovenwoning. Ik had best een grote kamer. We hadden echter geen tuin of balkon. Ik word lichtelijke claustrofobisch als ik eraan dat ik in daar zoveel mogelijk binnen had moeten blijven. Fysiek onmogelijk om anderhalf meter afstand tot elkaar te houden in de gang en keuken.
Vele jaren in mijn leven ging ik ieder weekend uit. Soms een paar keer per weekend. Eén avond missen vond ik toen geen optie. Mijn leven speelde zich voornamelijk buiten en onder de mensen af. Ik kan me voorstellen in wat voor leeg gat ik terecht zou komen als dat allemaal een paar weken, maanden stil zou liggen.
En nu is het nu. En woon ik bijna twee jaar in een benedenappartement. Met klein tuintje, In een fijne, niet al te drukke en groene omgeving. Terwijl mijn leven zich zowel in de buiten- als mijn binnenwereld afspeelt.
Op zoek naar iets in mezelf, stilte, antwoorden, bezinning en overzicht heb ik de afgelopen 10 jaar steeds meer periodes van rust in mijn leven gehad. Zo ben ik twee keer naar een tiendaagse Vipassana-stilte-meditatie-retraite geweest. Naar diverse meditatiedagen en weekenden. En ben ik begin 2018 terug in Nederland gekomen na bijna anderhalf jaar in een boeddhistisch retraite centrum met hostel op een afgelegen uithoek van Ierland te hebben gewoond en gewerkt.
Ik ben teruggegaan naar Nederland omdat ik rust en stilte fijn vind, maar niet de hele tijd. Ik miste dingen als: dansen, festivals, wat door de stad banjeren, naar de film, op een terrasje zitten, uit eten en op de fiets zelf boodschappen doen. En nu is het nu.
Een onzekere tijd waarin informatie en veranderingen elkaar snel opvolgen. Voor het welzijn van zoveel mogelijk mensen is er vanalles afgelast en tijdelijk gesloten. Mensen werken thuis, of even helemaal niet, of zijn juist extra hard op de locatie zelf nodig. Bij iedereen zijn er dingen anders. Het leven gaat niet zijn dagelijks gangetje. En dat over de hele wereld. Dat heb ik wel als intens ervaren. Bij vlagen verwarrend, vreemd en overweldigend. Maar inmiddels ben ik er al veel meer aan gewend.
Sinds ik terug ben uit Ierland heb ik mijn sociale leven weer opgebouwd, maar mijn weken zitten bewust niet propvol. Ik vind het fijn om lege ruimte te hebben in mijn agenda en hoofd. Soms heb ik een paar avonden niks gepland, soms een weekend niet. Ik heb geoefend in loslaten. Mezelf en alles van een afstandje bekijken.
Ik beweeg zoveel mogelijk mee met de stroom van het leven en ik ben dankbaar voor alles dat ik wel heb en kan. Ik ben gezond. Ben graag in mijn huisje. Vind mezelf prima gezelschap. Heb op het moment niemand in mijn directe omgeving die acute gezondheidsproblemen heeft. Ik kan de deur uitstappen om wat te wandelen zonder dat ik veel mensen tegenkom. Heb de mogelijkheid om thuis te werken. Verveel me niet zo snel.
Een paar weken of maanden minder mensen zien, niet met een groep vrienden bij elkaar zijn, niemand knuffelen, niet naar de film, niet in de bieb zitten, niet uitgaan en dansen, niet uit eten, anderen ontwijkend door de supermarkt bewegen: het is niet mijn ideale bestaan, maar het is even wat het is.
Ik kan me levens en situaties voorstellen waarin deze periode dat het coronavirus rondwaart moeilijk en zelf ondraaglijk voelt. Zowel in Nederland als in andere landen. Door het soort leven dat mensen hebben, hoe ze wonen, met wie ze wonen, hoe het fysiek of mentaal met ze gaat, door zorgen over inkomen en gezondheid, voor zichzelf of anderen.
Alhoewel er vanalles anders is nu, is mijn leven nog steeds goed. Ik beschouw deze periode als een mogelijkheid om meer te oefenen met bezinning, loslaten, compassie, goed voor mezelf zorgen, acceptatie en dankbaarheid dan gewoonlijk.
En nee, dat lukt me tot nu toe niet 100% van de tijd. Maar in ‘het gewone dagelijks leven’ lukte me dat ook niet. Wat dat betreft gaat het leven door zoals gewoonlijk. Het menselijke bestaan is niet statisch, al kan je dat gevoel hebben als alles meezit. Het leven leeft en er is dus altijd wel iets in beweging.
