” De herinneringen voor later, moet je nu maken.”
Die uitspraak zie ik vaker voorbij komen en pas hoorde ik het weer eens. Deze keer uit de mond van een vrouw van boven de 90, die zowel blind als slechthorend is. Haar wereld is een stuk kleiner geworden, haar bezigheden ook. Ze kan nu niet meer lezen, tv kijken, uit het raam staren, foto’s bekijken of puzzels maken. Gelukkig kijkt ze tevreden terug op haar leven. En worden haar dagen gevuld door het denken aan de mooie en fijne herinneringen die ze in haar leven heeft gemaakt. In tijden dat ze nog kon zien. Beter kon horen. Jonger was. Mobieler was.
Ik vind het bijzonder en een voorrecht dat ik als assistent-onderzoeker betrokken ben bij een groot landelijk onderzoek dat onderzoekt hoe het leven van blinde/slechtziende én slechthorende ouderen die in een verzorgingstehuis wonen fijner en beter kan worden gemaakt. Daar ben ik al ruim 2 jaar bij betrokken. In deze periode heb ik vele vragenlijsten afgenomen van ouderen die in deze doelgroep passen. Allemaal boven de 80. Een aantal boven de 90. Allen hebben ze gemeen dat niet alle zintuigen meer werken zoals ze dat eerder deden.
Het is nogal wat.
Als je niet meer kan zien waar je iets hebt neergelegd. Als je niet goed kan horen welke verpleegster er binnen stapt. Als je van gezelligheid houdt, maar niet naar de activiteiten gaat, omdat je niemand kan verstaan zodra ze in een groep zijn. Als je niet meer thuis kan wonen, omdat je ineens blind werd. Als je je broer niet meer kan bellen, omdat je beiden slechthorend bent. Er kan veel wegvallen. Zomaar ineens.
Wat me vooral is opgevallen, is dat mensen zijn zoals ze in het leven hebben gestaan. De vrouw die zich haar hele leven zorgen heeft gemaakt over van alles, slijt nu ook haar dagen met piekeren. De mijnheer die vrolijk en optimistisch is en alles uit het leven heeft gehaald, doet aan alle activiteiten mee, ook al ziet hij niks meer.
Het maakt niet uit wat iemand niet meer kan, het maakt uit hoe iemand daar mee omgaat.
Wat voor leven ben jij nu aan het leiden?
Ben je aan het doen waar je blij van wordt?
Maak je nu de herinneringen die je later wilt hebben?
Of stel je ze uit, tot het er misschien niet meer van komt?
