Meer mezelf zijn en laten zien

Er lag veel sneeuw op het plein van mijn basisschool. Het plein was ingedeeld in twee gedeeltes. Aan een kant mocht je sneeuwballen gooien naar elkaar. Aan de andere kant niet. Niet iedereen hield namelijk van het hele spel van sneeuwballen gooien. Dus hadden de leraren het plein verdeeld. Ik stond in de niet-gooi-kant. En keek naar de wel-gooi-kant. Ik wilde wel meedoen. Maar ook weer niet. Gooien vond ik wel leuk. Maar ik had er totaal geen zin in dat zo’n sneeuwbal precies tussen mijn sjaal en jas terechtkwam en ik zo een ijskoud bolletje langs mijn rug naar beneden zou voelen glijden. Ik ging naar de scheidslijn toe. Maakte een sneeuwbal. En gooide deze vanaf de niet-gooi-kant naar de wel-gooi-kant. Het voelde als valsspelen. En was niet echt bevredigend.

Ergens ben ik nog steeds dat kleine meisje van toen.
Ik wil wel meedoen, maar vind het ook wat eng.
Ik wil mezelf wel laten zien, maar durf niet zo goed.

Door aan de niet-gooi-kant te staan kreeg ik inderdaad geen sneeuwbal in mijn nek. Maar miste hierdoor ook de spanning, de lol, het bezig zijn, het meedoen, de kans om zelf raak te gooien. Dat ontnam ik mezelf.

Ik zie een verband met de onrust en ontevredenheid die ik soms kan voelen.
Het gevoel niet helemaal mee te doen.
Vanaf de zijlijn te kijken hoe alles gaat.
Observerend.
Wachtend op wat komen gaat.
Bedenkend hoe alles zou kunnen gaan lopen.

De veilige kant is niet de kant waar ik uiteindelijk blij van word besef ik me.

Het wordt tijd om de lijn over te stappen en volop mee te doen!

8 Comments

  1. Dank je voor jou mooie reactie.Ja, als het niet ineens lukt en in kleine stapjes wel door het overzicht te behouden bijvoorbeeld en dit met trots te waarderen, is het toch prachtig en een overwinnning op zich, van die keren dat ik alwel heb gedurfd.

    Gr Tineke de Wilde

  2. @Tineke dank voor je reactie. Soms springen is al mooi toch? En als in een keer duiken nog te eng is, kan je ook langzaam het water inlopen i.p.v. springen, dan kom je er ook 🙂

  3. hoi Katja ik zit in dezelde situatie alleen ik sta bovenop een duikplank.
    Wil wel springen , maar vind het ook eng.Doordat er mensen zijn die in mij geloven en ik in mezelf steeds meer vertrouwen krijg, durf ik af en toe al te springen. Gr Tineke de Wilde

  4. Mooi verwoord Katja! Je omschrijft precies zoals ik me voel, in meerdere opzichten (werk en privé). Ben benieuwd naar het vervolg van jouw sneeuwballen-gooi-avontuur. Ik volg je blog!

  5. *pakt sneeuwbal en gooit naar Katja*
    Als je meedoet dan ben je je anst zo vergeten. En de warme choco met slagroom smaakt altijd beter als je hebt meegedaan dan wanneer je alleen maar hebt toegekeken.

    Mooi voorbeeld/beeltenis gebruik je. Verhelderend. Herkenbaar ook.

  6. Hoi Katja,

    Mooie blog, ben benieuwd hoe je de volgende keer in t sneeuwballengevecht staat! Maar wacht niet tot de winter. Het is namelijk heel erg leuk aan de ‘gooi-kant’! En soms verlang je misschien even terug naar de ‘niet-gooi’ kant, als je net de sneeuw over je rug voelt glijden, maar hee, dat koude en onverwachte is ook wat het leuk maakt.

    Geniet van je weekend!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.