Niet wachten tot het leven weer ‘echt’ begint, maar er zijn, in het hier en nu. Steeds opnieuw. Dat is mijn grootste uitdaging van het moment.
Het is precies drie maanden geleden dat ik vanaf Ierland terug kwam in Nederland en het voelt alsof ‘het’ nog niet echt begonnen is allemaal. Eind januari vond ik een baan, maar deze begint pas in april. Ik verhuis iedere paar dagen of weken naar een nieuw oppashuis.
Het voelt soms alsof mijn leven in de pauzestand staat.
Mijn gedachten en aandacht waren de eerste weken in het verleden en vervolgensĀ zijn ze vooral in de toekomst gericht. Steeds vinden van nieuwe oppashuizen. Om de paar dagen of weken verhuizen. Bedenken hoe en wanneer mijn spullen te verplaatsen. Dingen die geregeld moeten worden.
Na mijn loslaat-avontuur heb ik zoveel zin om me te aarden, maar door alles mis ik nu nog vaste grond onder mijn voeten. Tegelijkertijd weet ik ook dat die vaste grond iets in mezelf is. Dat het hebben van die eigen woonplek en baan straks er niet automatisch voor zorgen dat ik me dan geaard voel. Want hoe mijn leven ook is, ik kan er ieder moment voor kiezen in het hier en nu te zijn.
Want het leven is iedere dag. Ieder moment. Iedere seconde.
Ongeacht of ik bezig ben, een doel heb, ergens woon, onderweg ben, wacht op iets, me gelukkig voel, ontevreden ben, alles in de hand heb, er niks van snap, stil sta, vooruit wil, al mijn verlangens zijn vervuld of ik nog vele wensen heb.
En door hoe mijn leven de komende tijd is, geeft het me volop de gelegenheid om me hier steeds opnieuw bewust van te worden. En te zijn. Steeds weer te zijn. Zonder verwachtingen.