Struikel je? Maak het deel van je dans.

Tijdens mijn eerste jaren op de middelbare school was ik me bewuster dan ooit van de mogelijke blikken van anderen. In vergelijking met mijn kleine en vriendelijke lagere school vond ik de middelbare school druk, vol en groots. Iedereen leek vooral bezig met elkaar, met te hard praten, met oordelen, met zien en gezien worden. Ik vond dat maar niks, maar wilde vooral niet opvallen. En deed mijn best net zo te doen als de rest. Een van mijn angsten was dat ik door de schoolkantine liep, zou struikelen, vallen en dat iedereen dat dan zou zien. Een verschrikking leek me dat. Ik wilde er niet bovenuit steken. Want wie weet wat er dan zou gebeuren, wat mensen dan van me zouden vinden.

Ik had al ooit bedacht, dat als ik ergens zou vallen waar veel mensen me konden zien, ik dan stil zou blijven liggen. Hoe dan ook. Eventueel gelach en gehoon zou dan vanzelf overgaan in bezorgdheid en wellicht zelfs paniek. Want in plaats van voor gek, zou ik zomaar gewond kunnen zijn. En dat leverde vast andere reacties op.

Ik las net op Pinterest deze zin: ‘If you stumble, make it part of the dance’. Daardoor moest ik ineens aan bovenstaande denken. En aan alle manieren die ik in de loop van mijn leven heb gehad om met struikelingen om te gaan.

Tijdens mijn tweede helft op de middelbare school ging ik anders om met dingen die ‘anders’ waren dan de bedoeling. Of anders dan bedacht. Of anders dan gepland. Als mijn haar verregend  was, er ineens een knoop van mijn kleren af was of ik iets anders had waar mensen iets van zeiden, reageerde ik met ‘ja, maar dat hoort zo’. Mensen geloofden dat, of raakten op zijn minst even in verwarring. Daardoor voelde ik me niet minder. En was de aandacht verlegd.

Sinds mijn middelbare schooltijd zijn er veel fases geweest. Jaren van vooral niet op willen vallen werden afgewisseld door jaren van juist op willen vallen. Ik was aan het zoeken, aan het ontdekken, mezelf aan het vormgeven, mezelf aan het leren kennen.

Wat houdt het in om mij te zijn?

Ik had er een hekel aan om in een hokje te worden geplaatst en tegelijkertijd deed ik dat zelf vaak het hardst. Ik had hokjes en rollen bedacht en daar probeerde ik in te passen. Familielid. Scholier. Alto. Student. Vriendinnetje. Studiegenote. Vriendin. Huisgenote. Werknemer. Werkzoekend. Vrijwilliger. Collega. Concertbezoeker. Uitgaansdanser. Vrijgezel. Zelfstandig professional. Mede-ondernemer. Medemens.

Als ik in de ene rol was en er kwam iets vanuit een andere rol naar buiten, kon ik dat verwarrend vinden. Voor mijn gevoel struikelde ik dan. En raakte ik even uit balans. Het is vermoeiend en onnatuurlijk om onbewust steeds te bedenken hoe je vanuit die bepaalde rol zou reageren.

Steeds meer en meer realiseer ik me dat alles wat ik denk en doe, iets is dat bij mij past. Door alle rollen heen. Anders zou ik het niet doen. Dat weten sluimert al lang. Maar vooral de laatste jaren is dat goed tot me doorgedrongen. Door zelfstandig professional te worden, heb ik mezelf de mogelijkheid gegeven om nog meer te leren en ervaren. En vooral door het soort werk dat ik doe, anderen ondersteunen zodat ze zijn wie zijn en gaan doen wat ze écht willen doen, zie ik mezelf en alles wat ik doe als een leerproces. Iedere dag opnieuw. Er is niks om je achter te verschuilen. Niet voor lang in ieder geval.

Als ik nu struikel, ervaar ik dat inderdaad als deel van de levensdans. Een leuke dans. Alle struikelingen zijn momenten om te leren, te ontdekken, keuzes te maken, te lachen, om te staan voor wie ik ben.

Terwijl ik dit schrijf, kijk ik liefdevol naar mezelf in die schoolkantine. Ik deed toen wat goed voor me voelde. En ben blij en dankbaar dat ik nu hier ben, zoals ik ben. Inclusief alle struikelingen die er altijd bij zullen horen. Bij mij. En bij alle anderen.

Hoe ervaar jij jouw struikelingen?

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.