Een halfjaar geleden ben ik meer dan ooit gaan loslaten. Ik had mijn huur opgezegd, veel spullen weggedaan en ging naar Ierland om daar vrijwilligerswerk te doen tegen kost en inwoning bij verschillende projecten. Ik begon begin augustus bij het boeddhistisch retraite centrum Dzogchen Beara. In ieder geval de eerste maanden wilde ik niet op social media, veel meer offline zijn en ook koos ik ervoor om mijn smartphone niet mee te nemen.
Ik ben ontzettend blij dat ik deze keuze heb gemaakt.
Heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om veel los te laten en weg te gaan van mijn woonruimte, omgeving, spullen, mensen en gewoontes. Van te voren wist ik niet precies hoe lang ik weg zou blijven. Een half jaar kon sowieso, daarna zou ik (in ieder geval even) naar Nederland moeten gaan in verband met dd reisverzekering en om wat praktische dingen te regelen. Verder had ik niet vastgelegd hoe lang ik op die specifieke plek zou blijven. Of waar ik verder allemaal naartoe zou gaan. Ik gaf mezelf de ruimte en vrijheid om te ervaren wat per moment goed en passend zou voelen.
Uiteindelijk ben ik 5 1/2 maand op dezelfde plek gebleven.
Twee maanden was van tevoren afgesproken en als het aan twee kanten zou bevallen kon het langer worden. Het beviel me heel goed: het mindful schoonmaken, de schitterende natuur, de goede energie, het dagelijks mediteren, de leuke mensen, de lieve katten, het heerlijke vegetarische lunchbuffet, het grotendeels offline zijn (er was weinig mobiele telefoon bereik, geen wifi voor gasten en beperkte internetmogelijkheden voor vrijwilligers), de goede gesprekken en de retraites waar ik grotendeels aan mee mocht doen. Andersom waardeerden zij mijn inzet, opmerkzaamheid, verantwoordelijkheidsgevoel, schoonmaakkwaliteiten (blijk ik daar gewoon best goed in te zijn als ik me er toe zet), heldere communicatie en humor.
Binnen 2 maanden voelde ik duidelijk dat ik er nog langer wilde blijven, op deze bijzondere en leerzame plek. Dat kon. En ergens in oktober waren er verschuivingen en schoof de assistent-manager op naar manager accomodatie. Zij was 2 dagen in de week weg voor haar deeltijd studie en ze vroegen of ik die dagen veel van haar taken wilde overnemen. Dat besloot ik te doen en daarmee maakte ik meteen de keuze om daar tot eind januari te blijven.
Dat was even schakelen, van werken met mijn handen naar meer werken met mijn hoofd.
Tegelijkertijd besloot ik ergens in die tijd ook om mijn smartphone naar me op te laten sturen. Alles samen voelde het ineens veel drukker allemaal. Ik ben erg blij dat ik dat allemaal ervaren heb terwijl ik nog op die serene plek was, in een omgeving met dagelijkse meditatie. Dat maakte het mogelijk om bewuster op te merken wat het met me deed en hoe ik daar mee om wilde gaan.
Mijn schrijversbloed begon ook weer op te borrelen en omdat ik al maanden in het Engels las, praatte en dacht, ben ik toen een Engelstalige blog begonnen: happy without reason. Daarnaast verstuurde ik al vanaf mijn vertrek ongeveer een keer per maand een Nederlandstalige mailupdate (en dat blijf ik doen, aanmelden daarvoor kan via hier.)
Mijn avontuur gaat namelijk verder.
Eind vorige week ben ik terug naar Nederland gegaan (omdat ik wat praktische dingen te regelen had en vanwege de 180 dagen regeling die bij mijn gekozen doorlopende reisverzekering zat) en maandag vertrek ik weer. Terug naar Ierland. Naar een andere plek om vrijwilligerswerk te doen. Op een plek waar ze zich bezighouden met ecotoerisme en waar ze veel in en met de natuur leven. Ik kijk er naar uit om te ervaren hoe dat voor me is. En weer nieuwe dingen te leren. Ik blijf daar in ieder geval een maand. Misschien ook weer langer. Ik heb geen idee hoe het loopt.
Wat ik wel weet, is dat deze manier van loslaten, leven en ontdekken nu goed bij me past.En dan merk ik al doende wanneer het tijd is om iets anders te gaan doen, of meer vastigheid te zoeken, of juist meer los te laten.
Zolang ik goed naar mijn hart en gevoel blijf luisteren en handelen, wordt de volgende stap steeds vanzelf duidelijk.
Meer zien? Bekijk mijn foto’s op Flickr en Instagram.
Hoi Katja,
Dacht deze week aan je en meteen volgt een mail.
Vooral je foto’s roepen veel op. Schitterend dat je ook naar Dursey Head bent gegaan.
Het scherpe leisteen, het woeste blauwe water, uitzicht op The Bull, The Cow en The Calf.
Onbetaalbaar!
Krijg ook weer zin om naar het beloofde land te gaan.
Alle goeds,
René Turk
Hoi René, dank voor je bericht. Een magisch land is het zeker 🙂