“Is het raar als ik zeg dat je veel zelfvertrouwen hebt”, zei een goede vriend van me gisteravond, toen we het er over hadden dat ik over twee weken weer naar een 10-daagse Vipassana retraite ga. Hij vervolgde: “Dat je gaat en weet dat het je lukt om die 10 dagen in stilte te zijn en niet te praten.”
Ik bedankte hem en zei dat ik dat niet raar vond, eerder een compliment. Legde uit dat het voor mijn gevoel niet zozeer met zelfvertrouwen, als met vertrouwen in het algemeen te maken. Erop vertrouwen dat het lukt, omdat ik het graag wil.
Vanochtend realiseerde ik me dat het volgens mij niet eens met vertrouwen te maken heeft. Er is een wens, een verlangen, dat groter is dan enig vertrouwen. Die wens, die roep is zo groot dat ik die eerste keer ging. Ik had geen idee of het me ging lukken. Ik vond het heel spannend en eenmaal daar bleek iedere dag een worsteling. Had ik vertrouwen? Zo voelde het niet. Maar ik had het verlangen om daar te zijn, te ervaren hoe het voor mij zou voelen, een idee dat het me wel eens heel veel kon geven.
Daarom was ik daar. Daarom hield ik het vol.
Volgens mij geldt dit voor heel veel in het leven.
Als je bepaalde dingen doet, keuzes maakt, ergens voor gaat, dan komt dat niet altijd voort uit een blakend zelfvertrouwen.
Vaak is het een klein stemmetje in je, een verlangen dat je ratio te boven gaat, een drive die je niet kan verklaren. Je voelt alleen dat het sterker is dan jou. Dat je jezelf op de een of andere manier geweld aandoet als je er niet naar luister en handelt.
En dus zet je die stap. Maak je die keuze. Volg je je verlangen.
En ondertussen hoop je dat je goed hebt geluisterd en blijf je jezelf afstemmen met die roep binnen in jou, om te weten welke volgende keuze en stap je gaat zetten.
Door zo te leven lukt het je wel steeds beter om te leren vertrouwen op dat stemmetje binnen in je. En wordt het steeds makkelijker om ernaar te luisteren. En handelen.
Verder lezen:
– lees hier mijn verslag over mijn eerste Vipassana retraite
– vorm jij je eigen leven?
