Waarom zie je zelden volwassen mensen huilen in het openbaar?

Van buiten hoorde ik een geluid komen dat mijn aandacht trok. Ik liep naar het raam en zag -en hoorde- een vrouw huilen. Met haar fiets in de hand, terwijl ze samen met een man over de stoep liep. Ze waren in gesprek en ze huilde. Het verraste me. En dat zette me aan het denken. Waarom verraste dit geluid me? Omdat ik zelden volwassen mensen hoor of zie huilen in het openbaar. En dat is best vreemd, aangezien een van onze basisemoties bedroefd/verdriet is. En daar horen vaak tranen bij. Waarom zien we het dan zo weinig?

Er kwam een herinnering in mijn hoofd naar boven. Een paar jaar terug zat ik in een volle vrijdagmiddagtrein en schuin tegenover mij zat een jonge vrouw te huilen. Geen snikken of heftige uithalen. Ze keek uit het raam en tranen rolden over haar wangen. Het is me bijgebleven omdat ik het zo puur en daardoor ontroerend vond: ze had ergens verdriet over en dat mocht er zijn van haar. Ze deed geen enkele moeite om het tegen te houden of te verbergen.

Zelf huil ik zelden in het openbaar. Terwijl er in mijn volwassen leven echt wel situaties waren dat ik tranen op voelde komen. Situaties als:

• na het telefoontje dat een jonge oom toch nog sneller dan verwacht was overleden
• in de trein op weg naar het ziekenhuis in de tijd dat mijn vader ziek was
• in de trein op weg naar mijn tante die op haar sterfbed lag
• bij het zien van een indrukwekkende/mooie/ontroerende film in de bioscoop (met de lichten uit laat ik tranen wel komen, maar zodra het licht aan gaat stop ik ze liever toch weg)
• op van die dagen dat alles in het leven even tegen lijkt te zitten

Zelf hou ik het dus ook soms tegen.
Vind ik het een teken van zwakte?
Schaam ik me ervoor?
Vind ik het toch te kwetsbaar?
Wil ik anderen niet lastig vallen met mijn verdriet?

Ik bedenk me ineens dat er wel situaties zijn waarin volwassen mensen huilen in het openbaar. Als er een grote ramp is gebeurd. Iets groots en onbevattelijk. Dan huilen mensen samen. Maar mensen alleen? Zelden. En nu ik er zo over nadenk, baart dat me zorgen. Vooral in deze wereld waarin we steeds meer zichtbaar zijn. Daardoor lijkt er zelfs steeds minder ruimte te zijn voor verdriet, bedroefdheid en dus ook tranen.

Bij deze neem ik mezelf voor om, de volgende keer dat ik om wat voor reden dan ook, tranen op voel komen terwijl ik onder de mensen ben, ze laat komen.

Ik ben benieuwd: hoe zit dat bij jou? Huil jij weleens in het openbaar? En zie jij bij andere mensen weleens tranen?