Op Facebook vroeg ik me vandaag het volgende af:
Er kwamen veel reacties:
R: Waar denk je in vredesnaam over na op zaterdagochtend?
S: Ik denk dat grote mensen hun dromen in een doosje ergens in hun hart hebben gestopt. Die dromen van vroeger, toen alles nog kon en je geen verplichtingen had. Door aan een kind te vragen waar hij of zij van droomt komen die dromen even terug. “Aja droom jij nu nog maar” – weemoed. Ik denk echt dat de vraag puur daarvoor is, niet om het kind. (Ik wilde vroeger boerin worden, want ik wilde de hele dag met kalfjes en lammetjes spelen.) (Deze vraag hield mij een tijd lang bezig: waar droomde je vroeger van qua baan en wat ben je geworden. Dat werd iets van een boek — Wat als je wist dat je de baas van alle toetjes (Campina) kan worden, of de baas van alle pretparken van de wereld; wat had je dan gekozen toen je klein was.
CL: Hmm, eigenlijk heb ik nooit gevraagd aan een kind wat deze nu wil zijn. Ik ben benieuwd naar de antwoorden
J: Het is iets simpeler: omdat iemand geïnteresseerd is in het kind. Vaak past de vraag in een rijtje andere vragen, zoals: wat heb je vandaag allemaal op school gedaan? Of: wat vond je het leukste in De Efteling?
Ri: Ik vind het juist leuk en mooi om te horen dat ze dan hun droom najagen. En de kinderlijke fantasie laten spreken. Het is dus niet belangrijk, maar wel leuk om te horen. En je weet wat ze op dat moment intrigeert. Mijn buurjongen van 5 vroeg ik dat laatst en die antwoordde met: ‘dan kan ik met een vet grote slang met veel water alles onderspuiten, mensen redden en dan word ik onthaald omdat ik de held ben’. Dat is toch mooi!?
S: Je kan dus ook schatgraver worden he?
Ri: Ow hij wilde dus brandweer worden, dat vergeet ik erbij te vermelden.
S: Intrigeert mij dus waarom de “baan” in dat lijstje past: Efteling, school… Wat wil je worden is een enorm “volwassenenvraag” – maaaar vind elk gesprek dat grote mensen met kinderen voeren uit interesse leuk hoor 🙂
Ri: Maar ik kan mij een fragment van de playbackshow of een andere programma herinneren, dat dat aan kinderen werd gevraagd. Een jongetje antwoordde met: ‘ik wil mama worden!’ ‘Waarom?’ ‘Omdat iedereen haar lief vindt en zacht is en lekker knuffelt’. Dat is toch mooi!?
Katja: Dank voor jullie antwoorden, mooi om te lezen! Ik denk dat er twee redenen kunnen zijn (waarschijnlijk meer, maar in ieder geval deze twee verschillende). De ene volwasse kan het vragen omdat kinderen een verfrissend antwoord geven dat een ‘oh ja, op die leeftijd kan je nog dromen en erin geloven’-gevoel oproept. De andere volwassene kan het vragen omdat hij weet dat het antwoord vaak veel zegt over het innerlijk van een kind. Als je dan doorvraagt naar het waarom, zoals Ri zo mooi benoemt.
J: Het is geen volwassenenvraag. Het is tevens geen vraag naar een ‘baan’ het is de vraag naar ‘interesse’. Zie de voorbeelden die gegeven worden. Je hoort zelden een volwassene reageren op ‘ik wil mama of schatgraver worden’ met: ‘Hallo suffert. Dat is toch geen baan! Denk nou eens even logisch na voordat je antwoord geeft.’ Nee, de volwassene is meestal tevreden met het antwoord.
Evenzo is de volwassene tevreden met het antwoord ‘de speeltuin’ in het voorbeeld van De Efteling, terwijl het ‘juiste volwassen antwoord’ natuurlijk is: het ging me niet zozeer om de attracties, het feit dat we er als gezin even uit waren en echt tijd voor elkaar hadden, dat was het mooist 🙂
Katja: Ik heb het idee dat kinderen onderling zelden aan elkaar vragen wat ze later willen worden. In mijn herinnering werd dat door volwassenen aan me gevraagd.
C: ik stel het nog steeds aan mensen en dat vinden ze meestal dan heel grappig maar ze geven wel antwoord. we zijn nooit groot genoeg
Katja: C, ik ook, de vraag blijft altijd interessant 🙂
KJ: haha, ik ben 31 en weet het nog steeds niet. Nou ja, ik ambieer nog steeds een Carrière als super held, met de voorkeur voor spidergirl!
J: Katja, de vorm waarin we de vraag stellen is deels volwassenen en deels op kinderen gericht. Maar dat is iets anders dan de vraag zelf. En C, ik vroeg het me zojuist ook af. Wat wil ik later worden als ik groot ben? Het antwoord: een oude man die op de bankje in de zon geniet van een ‘grote-letterboek’ wetend dat zijn vrouw (dezelfde als nu trouwens) zich binnen een straal van 100 meter bevindt.
J: (en hopelijk zegt niemand nu: dat is toch geen baan, suffert!!!)
C: Ik ben al groot en klein tegelijk maar het liefst word ik guru en verspreid ik mijn wijsheid door te zijn.
JS: Zou liever vragen: wie wil je (later) zijn
B: Volgens mij is het een soort sociale vraag omdat je dan ergens over kan praten met het kind. Stiekem vind ik dat de vraag moet zijn: Wat ben je nu? (Maar niet door vertellen)
E: Vond het als kind ook echt leuk om over te dromen.Kan me nog wel heel goed herinneren dat iemand zei dat ik geen ‘koiboi’ kon worden omdat ik een meisje was en ik dat heel stom vond. Nog steeds eigenlijk.
N: wel een koigurrel, E 😉
SD: Waarom stelt niemand eigenlijk de vraag aan een volwassene: En… Ben je geworden wat je als kind graag wilde worden?
Katja: Door de vele (mooie) reacties hier lijkt het me duidelijk is dat het een onderwerp is dat iets doet met mensen. Mooi. Hopelijk zijn we allemaal wat/wie we willen zijn, vroeger, ooit en later 🙂
(Ik heb de namen van de reageerders er niet bij gezet. Weet ten eerste niet of ze op vermelding zitten te wachten. En ten tweede gaat het om de antwoorden.
@Tessa: ik stel hem door mijn werk (en omdat ik nog steeds niet precies weet wat ik wil worden haha) deze vraag ook vaak aan mensen. Is mij ook vaak gevraagd, zo interessant om over na te denken! Ik wilde een periode als kind alles in het circus worden. Wat dat over mij zegt? Daarover verschil ik in de verschillende fases van mening.
“Waarom stelt niemand eigenlijk de vraag aan een volwassene: En… Ben je geworden wat je als kind graag wilde worden?”
In een loopbaantraject is dat bij mij juist een van de belangrijkste vragen om te onderzoeken. Ik stel hem dus heel vaak.
Overigens kwam bij mij hetzelfde op: we vragen het omdat het kind nog alle kansen en mogeljkheden heeft en we zullen inderdaad nooit zegggen: Nou zeg, dat lijkt me onmogelijk hoor: Batman, vader, politiman, bouwvakker EN dokter…. We knikken hard “ja” maar pas later krijgt het kind te maken me de beperkingen van zijn beroepskeuze omdat ik het keurslijf van de maatschappij wordt gedwongen. Dus dromen we nog even lekker mee met het kind en denken we met weemoed terug aan onze eigen onuitgekomen jeugddromen……